Zaistnienie szkody jako warunek konieczny odpowiedzialności z art. 296 k.k.
Szkoda w przestępstwie nadużycia zaufania (art. 296 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Tylko jeśliby zachowania podjęte przez osobę określoną w art. 296 §1 k.k., polegające na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku nie były nawet uzasadnione z punktu widzenia gospodarczego, były nieetyczne, niecelowe, bądź kontrowersyjne, lecz w efekcie ich podjęcia lub zaniechania nie prowadziłyby do powstania szkody określonej w §1 k.k. lub § 3 tego przepis, to tylko wówczas nie byłoby podstaw do przypisania przestępstwa z art. 296 § 1 – 3 k.k.” (tak np. SA w Warszawie w wyroku z dnia 16 maja 2014 r., II AKa 36/14).
Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 25 listopada 2022 r., II AKa 67/20
Standard: 78362 (pełna treść orzeczenia)
Warunkiem przypisania sprawcy odpowiedzialności za przestępstwo nadużycia zaufania jest wykazanie, że swoim zachowaniem, polegającym na nadużyciu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku, doprowadził do wyrządzenia znacznej szkody majątkowej (m.in. wyrok SN z 3 lutego 2005 r., III KK 339/04).
Jeżeli zachowania podjęte przez osobę określoną w art. 296 § 1 k.k. polegające na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku nie są uzasadnione z punktu widzenia gospodarczego, nie są etyczne, nie są celowe, bądź są kontrowersyjne, lecz w efekcie ich podjęcia lub zaniechania nie powodują powstania szkody określonej w § 1 lub § 3 tego przepisu, nie ma podstaw do przypisania przestępstwa z art. 296 § 1–3 k.k. (wyrok SA w Warszawie z 16 maja 2014 r., II AKa 36/14
Wyrok SA w Warszawie z dnia 15 lutego 2022 r., II AKa 363/20
Standard: 78369 (pełna treść orzeczenia)