Brak wymogu własnoręcznej realizacji wszystkich znamion czynu przez każdego współsprawcę
Sprawstwo - współsprawstwo (art. 18 § 1 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. W rezultacie, o wspólnym działaniu możemy mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane wcześniej przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie. Z istoty konstrukcji współsprawstwa wynika więc, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego (wspólnie i w porozumieniu) przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców. Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami (communi auxilio) w ramach wspólnego porozumienia (communi consilio). ( wyrok SN z dnia 29 czerwca 2006 r., V KK 391/05).
Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 13 maja 2021 r., II AKa 414/19
Standard: 78151 (pełna treść orzeczenia)
W myśl teorii materialno – obiektywnej, współsprawstwem, a nie pomocnictwem, jest oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego i bynajmniej nie musi wiązać się z „własnoręcznym” wykonywaniu czynności odpowiadającej tzw. znamieniu czasownikowemu danego czynu zabronionego (por. np. A. Wąsek: Kodeks karny. Komentarz, Gdańsk 1999, t. I, s. 251-252)
Postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2006 r., V KK 131/06
Standard: 78259 (pełna treść orzeczenia)
Osobiste wykonywanie czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu przestępstwa nie jest koniecznym komponentem współsprawstwanie. Współsprawcą jest także ten, kto nie biorąc osobiście udziału w czynności sprawczej tego czynu, swoim zachowaniem zapewnia realizację uzgodnionego z tą osobą wspólnego przestępczego zamachu.
Postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2004 r., V KK 351/03
Standard: 78257 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 78258 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 40258 (pełna treść orzeczenia)