Kradzież, przywłaszczenie, niszczenie cudzej rzeczy o wartości niemajątkowej (art. 126 k.w.)

Prawo jazdy, co prawda pozwala ustalić tożsamość osoby, ale nie jest dokumentem stwierdzającym tożsamość. Zgodnie z art. 5 ustawy z dn. 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2017r. poz. 978, z późn. zm.) – jego istotą jest stwierdzenie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. W sytuacji udowodnienia zamiaru zaboru dokumentu w postaci prawa jazdy, czyn taki może być rozpatrywany jedynie na gruncie art. 126 Kodeksu wykroczeń, przewidującego odpowiedzialność, m.in. za kradzież cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niemajątkową. Ten element czynu również uległ przedawnieniu wobec treści art. 45 § 1 k.w.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2022 r., II AKa 497/21

Standard: 77767 (pełna treść orzeczenia)

Ustawodawca kryminalizuje zachowanie polegające na kradzieży dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury jedynie jako typ przewidziany w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k., nie przewidując (odmiennie niż w przypadku mienia niemającego znaczenia dla kultury, lecz przedstawiającego wartość materialną) konstrukcji pośredniej w postaci typu podstawowego określonego jako występek. 

Kradzież dobra o znaczeniu dla kultury niemającym charakteru szczególnego, którego wartość w chwili czynu przekracza wysokość progu kontrawencjonalizacji, stanowi występek określony w art. 278 § 1 k.k. ze względu na wartość mienia. Tym samym wykroczeniem pozostają jedynie zachowania obejmujące dobra o znaczeniu kulturowym, których znaczenie dla kultury nie jest szczególne, a wartość nie przekracza wartości wyznaczającej próg kontrawencjonalizacji 

W kategorii "dóbr o szczególnym znaczeniu dla kultury" mogą się znaleźć również rzeczy o znikomej według kategorii ekonomicznych wartości, bądź nawet rzeczy przedstawiające wartość niemajątkową, o których mowa w art. 126 § 1 k.w., np. znalezione w trakcie prac wykopaliskowych wyroby lub ich fragmenty wykonane z kamienia, metalu, kości, rogu, drewna, fragmenty szkieletów itp. (zob. B. Michalski, [w:] A. Wąsek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. II, 2006, s. 1135).

Wyrok SA w Krakowie z dnia 27 czerwca 2018 r., II AKa 90/18

Standard: 77770 (pełna treść orzeczenia)