Formalna i merytoryczna kontrola przesłanek określonych w (art. 126 § 1 k.p.k.)
Przywrócenie terminu zawitego (art. 126 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przesłanki określone w art. 126 § 1 k.p.k. dzielą się na formalne oraz merytoryczne. Badanie, czy strona podniosła okoliczności obiektywne, a więc od niej niezależne, usprawiedliwiające niedochowanie przy dokonaniu danej czynności procesowej terminu zawitego (in casu art. 524 § 1 zd. 2 k.p.k.) stanowi już niewątpliwie etap merytorycznej oceny wniosku o przywrócenie terminu. Przed przystąpieniem do tego etapu, w pierwszej kolejności, niezbędne jest natomiast poczynienie ustaleń w zakresie realizacji warunków formalnych, tj. legitymacji procesowej podmiotu składającego wniosek, dopełnienia czynności, która miała być dokonana w ustawowym terminie zawitym, złożenia wniosku w terminie zawitym 7 dni od czasu ustania przeszkody. Dopiero pozytywna weryfikacja powyższych przesłanek otwiera drogę do badania istoty wniosku, a więc weryfikacji przyczyn niedochowania danego terminu (por. np. postanowienia SN z dnia 26 stycznia 2005 r., III KZ 38/04; z dnia 13 sierpnia 2014 r., III KZ 43/14; z dnia 29 lipca 2020 r., IV KZ 24/20).
Postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2021 r., III KZ 48/21
Standard: 76764 (pełna treść orzeczenia)
Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych strona w zawitym terminie 7 dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana”. Samo zatem zbadanie zasadności wniosku o przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności procesowej (w tym wypadku wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku), musi być poprzedzone ustaleniem, że taki wniosek został złożony z zachowaniem terminu zawitego określonego w art. 126 § 1 k.p.k., tj. przed upływem 7 dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej jego zgłoszenie. Jest to warunek formalny, którego niezachowanie powoduje, że taki wniosek stanowi czynność prawnie bezskuteczną w rozumieniu art. 122 § 1 k.p.k. i nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu (zob. postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 2014 r., III KZ 43/14).
Postanowienie SN z dnia 29 lipca 2020 r., IV KZ 24/20
Standard: 76765 (pełna treść orzeczenia)