Zasiedzenie - ciężar dowodu obalenia domniemania posiadania samoistnego i dobrej wiary

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują dwa korzystne z punktu widzenia władającego rzeczą domniemania. Zgodnie z pierwszym, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym – art. 339 k.c. Drugie domniemanie przewiduje, że jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary – art. 7 k.c. „Ciężar obalenia domniemań wynikających z art. 7 k.c. i art. 339 k.c. spoczywa na uczestniku postępowania o stwierdzenie zasiedzenia, bowiem to on właśnie, sprzeciwiając się wnioskowi, zmierza do wyprowadzenia skutku prawnego ze swego twierdzenia o braku po stronie wnioskodawców przymiotów niezbędnych do uwzględnienia wniosku, a wynikających z tych domniemań.” (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 06 lutego 1998 roku, sygn. akt I CKN 484/97, opubl. w LEX nr 50540).

Postanowienie SR w Raciborzu z dnia 8 października 2015 r., I Ns 549/14

Standard: 5031 (pełna treść orzeczenia)