Kumulatywny zbieg art. 190 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art.157 § 1 k.k.

Oskarżony kierował groźby do pokrzywdzonego a następnie zaatakował go wymierzając mu ciosy metalową rurką. Było to zatem jedno zdarzenie historyczne, którego początkowym stadium była werbalna napaść oskarżonego na pokrzywdzonego /kierowanie gróźb karalnych/ a następnie fizyczna agresja wobec J. B.. Były to zatem zachowania oskarżonego następujące po sobie w ramach tego samego zdarzenia. Każdym z zachowań oskarżony wyczerpał znamiona przestępstw stypizowanych w kodeksie karnym. Sąd I instancji błędnie przyjął, że poszczególne zachowania oskarżonego stanowiły odrębne przestępstwa.

Nie sposób jednak zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że zachowanie oskarżonego wskazane w punkcie drugim aktu oskarżenia stanowić powinno czyn współukarany w ramach czynu z punktu pierwszego aktu oskarżenia. Ustawodawca nie wskazał w sposób sztywny zasad zgodnie, z którymi konkretne zachowania uznawać należałoby za czyny współukarane. Nie może ulegać wątpliwości, że ocena w tym zakresie nie może być dokonywana abstrakcyjnie lecz zawsze z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy. Odnosząc się zatem do realiów przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż zachowanie oskarżonego, którym wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. polegało na grożeniu pokrzywdzonemu pozbawieniem życia. Czyn zarzucony / i przypisany/ z punktu pierwszego aktu oskarżenia polegał na usiłowaniu popełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i popełnieniu przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. Zachowania wskazane w punkcie pierwszym aktu oskarżenia nie zawierają immamentnie zachowania oskarżonego wskazanego w punkcie drugim aktu oskarżenia.

Groźba pozbawienia życia nie stanowi ani znamion przestępstwa zarzuconego oskarżonemu w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, ani też nie stanowi zachowania, które w realiach przedmiotowej sprawy można byłoby uznać jako pomijalne, tj. współukarane. Wręcz przeciwnie, to właśnie wskazanie w czynie przypisanym oskarżonemu także tego, jako jednego z inkryminowanych zachowań w pełni oddaje kryminalną zawartość czynu, którego sprawcą był A. P.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny ustalając, iż zachowania oskarżonego wskazane w punktach I i II aktu oskarżenia a przyjęte w punktach I i II wyroku stanowiły jedno przestępstwo, wyczerpujące znamiona z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. i za przypisane przestępstwo na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 3 /trzech/ lat pozbawienia wolności.

 Wyrok SA w Warszawie z dnia 5 grudnia 2022 r., II AKa 343/21

Standard: 76027 (pełna treść orzeczenia)