Pomijalny zbieg przestępstw z art. 65 § 1 k.k.s. i z art. 12a ust. 1 ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwala na uznanie, iż między zarzucanymi oskarżonemu czynami, tj. występkiem kwalifikowanym z art. 65 § 1 kks i z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 206), zachodzi pomijalny zbieg przestępstw. Podstawą przyjęcia konstrukcji pomijalnego zbiegu przestępstw, jest specyficzny wzajemny stosunek dwóch co najmniej różnych zachowań, a sprowadzający się do tego, że jeden z czynów ma charakter główny, społecznie istotniejszy, drugi natomiast poboczny, dla oceny całości zachowania mniej istotny. Innymi słowy zachowanie główne ma większą zawartość bezprawia, zachowanie poboczne zaś mniejszą. W konsekwencji ukaranie za zachowanie główne sprawia, iż nie ma już potrzeby skazywania także za zachowanie uznane za poboczne.

W sprawie zachodzi między zarzucanymi oskarżonemu przestępstwami ścisłe powiązanie, patrząc przez pryzmat czasu, miejsca popełnienia i przedmiotu. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony H. G. wytwarzał z liści wyhodowanego tytoniu, przy użyciu rozdrabniarki wyrób tytoniowy, czego konsekwencją było jego przechowywanie do czasu zbycia indywidualnym klientom. Głównym zamiarem działania oskarżonego było przede wszystkim wytwarzanie przedmiotowego wyrobu tytoniowego, a nie jego przechowywanie.

Dokonując także oceny stopnia społecznej szkodliwości obu czynów, dochodzi się do wniosku, iż czyn z art. 12 a ust. 1 wyżej powołanej ustawy, cechuje się większym ładunkiem, z tego względu, że oskarżony swoim zachowaniem naruszył legalność produkcji wyrobów tytoniowych, po to, aby w sposób bezprawny, poprzez handel detaliczny wytworzoną krajanką, uzyskać korzyść majątkową. Dlatego Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym będzie w realiach niniejszej sprawy, dokonanie redukcji ocen prawnokarnych zachowań oskarżonego na zasadzie współukaranego czynu następczego i przypisanie mu tylko sprawstwa występku z art. 12a ust. 1 w/w ustawy i w konsekwencji poprzestania na ukaraniu za ten jeden występek, uznając iż będzie to wystarczająca reakcja prawno karną na jego bezprawne zachowanie.

Konsekwencją zastosowania w sprawie konstrukcji współukaranego czynu następczego było uchylenie wyroku Sądu rejonowego w zakresie czynu przypisanego mu punkcie pierwszym wyroku Sądu I instancji, tj. wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 1 kks i umorzenie postępowania w tym zakresie.

Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 8 marca 2017r., IV Ka 17/17

Standard: 75991 (pełna treść orzeczenia)