Lex specialis art. 95 pr.bank. wobec art. 31 ust. 1 u.k.w.h.
Moc prawna bankowych dokumentów urzędowych (art. 95 p.b.) Podstawy dokonania wpisu w księdze wieczystej (art. 31 u.k.w.h.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 95 pr.bank. stanowi Lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 1 u.k.w.h.
Oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.
Treść art. 95 ust. 5 pr.bank. (w brzmieniu obowiązującym do 6 marca 2019 r.) nakazuje stosować odpowiednio art. 95 ust. 1 pr.bank. do ujawnienia w księdze wieczystej zmiany treści hipoteki i przeniesienia hipoteki w związku ze zbyciem wierzytelności bankowej.
Artykuł 95 ust. 1 pr.bank. nie zawiera ograniczenia, jakoby oświadczenia banku, o których mowa w tym przepisie, mogły stanowić podstawę wpisów w księgach wieczystych wyłącznie na rzecz banku oraz wyłącznie na wniosek banku; przeciwnie, ustawodawca uczynił te oświadczenia generalną podstawą wpisów w księgach wieczystych, a praktyka obrotu potwierdza takie ich wykorzystanie, choćby w sytuacji wpisu hipoteki bankowej czy jej wykreślenia na wniosek kontrahenta banku. Każdy podmiot występujący z wnioskiem wieczystoksięgowym może zatem przedstawić tego rodzaju dokument, o ile oczywiście oświadczenie takie dowodzi okoliczności relewantnych z punktu widzenia postępowania wieczystoksięgowego.
Postanowienie SN z dnia 29 września 2023 r., II CSKP 565/22
Standard: 75680 (pełna treść orzeczenia)
W postępowaniu o wpis do księgi wieczystej dokumenty, o których mowa w art. 95 ust. 1 w związku z ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 ze zm.), nie mogą być zastąpione odpisami poświadczonymi przez pełnomocnika wnioskodawcy na podstawie art. 129 § 2 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że art. 95 pr. bankowego jest przepisem szczególnym wobec art. 31 u.k.w.h. w zakresie formy dokumentów (por. uchwała z dnia 20 czerwca 2007 r., III CZP 50/07 oraz postanowienia SN z dnia 23 czerwca 2010 r., II CSK 20/10, z dnia 21 lutego 2013 r., IV CSK 385/12, z dnia 10 kwietnia 2013 r., IV CSK 551/12, z dnia 16 maja 2013 r., IV CSK 653/12).
Kazuistyczna treść tych przepisów określająca treść i formę dokumentów wymienionych w art. 95 ust. 1 pr. bankowego, jak również stwierdzenie, że mogą być one podstawą wpisów w księgach wieczystych uzasadnia wniosek, że dotyczy to dokumentów oryginalnych (źródłowych), a nie ich odpisów. Tym bardziej, że tylko w odniesieniu do tych dokumentów, jeżeli mają one stanowić podstawę wpisów w księgach wieczystych przewidziano, że mają one moc prawną dokumentów urzędowych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a pr. bankowego).
Obowiązku załączenia do wniosku o wpis w księdze wieczystej oryginalnych dokumentów wymienionych w art. 95 ust. 1 w zw. art. 95 ust. 5 pr. bankowego, jeżeli mają one stanowić podstawę wpisu zmiany wierzyciela hipotecznego, nie można zastąpić załączeniem do wniosku odpisów tych dokumentów sporządzonych na podstawie art. 129 § 2 k.p.c. przez pełnomocnika wnioskodawcy będącego radcą prawnym.
Postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2016 r., I CSK 819/15
Standard: 47688 (pełna treść orzeczenia)