Wznowienie postępowania w przedmiocie zastosowania środka zabezpieczającego

Postanowienie o zastosowaniu środka zabezpieczającego należy do kategorii orzeczeń sądowych, które mogą zostać uchylne bądź zmienione na wniosek uprawnionych podmiotów (art. 199b k.k.w.), stąd też nie należą do orzeczeń, o których mowa w rozdziale 56 Kodeksu postępowania karnego. Tym samym, instytucji wznowienia postępowania nie można w ogóle odnosić do postępowania w przedmiocie zastosowania środka zabezpieczającego (por. też postanowienie SN z dnia 12 czerwca 2003 r., IV KZ 16/03).

Przepisy rozdziału 56 Kodeksu postępowania karnego, regulujące instytucję wznowienia postępowania, obejmują swym zakresem postępowania sądowe w przedmiocie procesu, a zatem dotyczące odpowiedzialności prawnej oskarżonego, w tym dopuszczalności procedowania w tej materii, a także postępowania sądowe odnoszące się do odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu niesłusznego pozbawienia wolności, jak również te postępowania uboczne, które nie są związane z zasadniczym nurtem procesu, lecz mają charakter autonomiczny (por. postanowienie SN z dnia 20 maja 2010 r., V KO 47/10).

Tymczasem skazany w swoim wystąpieniu z dnia 28 stycznia 2022 r. zasygnalizował konieczność wznowienia postępowania w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego w postaci terapii – po opuszczeniu zakładu karnego. Wyjaśnić należy, że przedmiotem postępowania wskazanego w rzeczonym piśmie nie jest odpowiedzialność karna, ani inna kwestia uboczna o charakterze autonomicznym. W postępowaniu tym nie wydano orzeczenia powodującego trwałe przekształcenie sytuacji prawnej osoby nim objętej.

Zarządzenie SN z dnia 14 lipca 2022 r., II KO 9/22

Standard: 75617 (pełna treść orzeczenia)