Przyrzeczenia świadka (art. 268 i art. 269 k.p.c.)
Zeznania świadka w postępowaniu cywilnym (art. 258 - 277 k.p.c.)
Złożenie przez świadka przyrzeczenia ma stanowić formę psychologicznej, moralnej i prawnej presji na świadka w kierunku nakłonienia go do złożenia zeznań zgodnych z prawdą. Z drugiej jednak strony, odebranie przyrzeczenia od świadka nie przesądza jeszcze wiarygodności jego zeznań ocenianej według reguł swobodnej oceny dowodów.
Nawet, jeśli doszło do uchybienia sądu polegającego na zaniechaniu odebrania od świadka przyrzeczenia, celem skutecznego podniesienia tego zarzutu przez apelującego było wykazanie, iż okoliczność ta miała istotny wpływ na treść zeznań świadka.
Wyrok SO w Bydgoszczy z dnia 10 kwietnia 2015 r., VIII Ga 43/15
Standard: 75417 (pełna treść orzeczenia)
Pojęcie „prawda” rozumiane jest tak, jak w języku potocznym, a więc jako zgodność (adekwatność) myśli (wypowiedzi – w znaczeniu logicznym) z rzeczywistością (z „faktami” i „danymi”). Odpowiada to – na gruncie filozoficznym – tzw. klasycznej koncepcji prawdy. W tym sensie wypowiedź o rzeczywistości jest prawdziwa tylko wtedy, gdy głosi tak, jak jest w rzeczywistości.
Wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2002 r., II CKN 1095/99
Standard: 75411 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 75415