Znaczenie wagi nieudostępnionej informacji dla odpowiedzialności karnej i wymiaru kary

Art. 23 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej: u.d.i.p.) penalizuje zachowanie polegające na nieudostępnieniu jakiejkolwiek informacji o tym charakterze, nie zaś tylko takiej informacji publicznej, którą charakteryzuje przymiot większej wagi.

W każdym wypadku, rozstrzygając konkretną sprawę, sąd zobligowany jest do przeprowadzenia analizy m.in. okoliczności przedmiotowych rozważanego czynu zabronionego, jako jednego z wyznaczników oceny jego stopnia szkodliwości społecznej. Ten zaś, ma bez wątpienia znaczenie dla doboru, w ramach uwidocznionej w konkretnym przepisie sankcji, właściwych środków reakcji karnej na popełnione przestępstwo, a może też przemawiać za tym, że rozważanego czynu w ogóle nie można uznać za przestępstwo. Świadczą o tym w sposób jednoznaczny odnośne unormowania Kodeksu karnego (art. 53 § 1 k.k., art. 1 § 2 k.k.), które – co oczywiste – mają zastosowanie do przestępstw określonych w art. 23 u.d.p.i.

O ile więc w rozważanym wypadku chodzi o takie dobra – stanowiące fundament demokratycznego państwa prawnego (por. art. 4 i art. 61 Konstytucji RP) – jak prawo obywateli do informacji, jawność życia publicznego, przejrzystość działania organów władzy, możliwość sprawowania wobec nich społecznej kontroli (których naruszenie, choć uznawane za wielce naganne społecznie, wywołuje skutki właściwe dla występków zagrożonych stosunkowo niewysoką sankcją), o tyle zakres i rodzaj informacji publicznej, której oskarżony w niniejszej sprawie nie udzielił, został potraktowany w kategoriach oceny szkodliwości konkretnego zachowania sprawcy, godzącego w te dobra.

Postanowienie SN z dnia 20 lipca 2007 r., III KK 74/07

Standard: 74976 (pełna treść orzeczenia)