Zabójstwo komunikacyjne

Prawidłowo ustalił sąd okoliczności, które skutkowały stwierdzeniem, że oskarżony godził się on na skutek w postaci śmierci ofiary. Słusznie uznał, że prędkość 70–80 km/h w momencie zderzenia, różnica masy samochodów, konstrukcji, gdzie samochód pokrzywdzonego nie miał z przodu silnika a pustą przestrzeń – bagażnik, gdy sprawcę w samochodzie o znacznie większej masie zabezpieczał dodatkowo z przodu silnik, jak i tor jazdy – wskazywały na taki zamiar. Prawidłowa jest zatem subsumpcja pod przepis art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1 k.k.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 8 lutego 2023 r., II AKa 444/22

Standard: 74300 (pełna treść orzeczenia)

Zachowanie się oskarżonego na drodze publicznej nie może być traktowane w kategoriach naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w rozumieniu art. 177 § 1 k.k., bowiem oskarżony swoim samochodem, celowo uderzając w jadący z naprzeciwka pojazd przewidywał, iż w wyniku takiego uderzenia, mając zresztą doświadczenie zawodowego kierowcy, i to przy rozwijanej przez siebie prędkości rzędu 120 km/h, uderzając w przednią boczną część samochodu, tj. w pobliże jego kierowcy, iż skutkiem takiego uderzenia może być śmierć każdej z osób jadących tych samochodem i godził się z takimi skutkami, skoro mimo posiadanej wiedzy, w ten samochód w taki właśnie sposób, jaki opisano wyżej, uderzył. Nie trzeba bowiem przekonywać, iż w przypadku każdej kolizji pojazdów zachodzi obawa powstania ciężkich skutków zdrowotnych dla osób, jadących takimi pojazdami, przy czym w przypadku już znacznych prędkości, przy których następuje takie uderzenie, powstaje realne ryzyko spowodowania u takich osób rozległych i ciężkich obrażeń, prowadzących do śmierci. Te okoliczności są powszechnie znane i nie wymagają one dodatkowego dowodu a w przypadku oskarżonego tym bardziej były znane z racji wykonywanego zawodu kierowcy.

Wyrok SA w Poznaniu z dnia 3 listopada 2022 r., II AKa 102/22

Standard: 74681 (pełna treść orzeczenia)