Zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. i ustaw medycznych

Zadośćuczynienie oparte na art. 448 k.c. w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta jest samodzielnym i odrębnym żądaniem od roszczenia o zadośćuczynienie wywodzonego z tytułu szkody na osobie i opartego na art. 445 § 1 k.c.

Subsumpcja pod art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta, musi wynikać ze źródła tkwiącego w podstawie faktycznej żądania (zob. wyrok SN z 28 listopada 2019 r., III CSK 284/17; por. postanowienia SN z: 20 czerwca 2022 r., I CSK 2205/22; 9 października 2020 r., II CSK 51/20 i wyrok SN z 19 czerwca 2019 r., II CSK 279/18).  O ile więc art. 4 ust. 1 u. o p.p. nie musi być wyraźnie powołany w treści pozwu by sąd mógł zasądzić zadośćuczynienie za naruszenie praw pacjenta, o tyle nieodzowne jest sformułowanie w tej mierze stosownego zarzutu. 

Skoro roszczenie o zadośćuczynienie objęte dyspozycją art. 4 ust. 1 u. o p.p. nie zostało zgłoszone przez powoda, sąd okręgowy i sąd apelacyjny nie mogły, a więc tym bardziej nie miały obowiązku, rozpoznawać roszczenia związanego z naruszeniem praw pacjenta (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 29 maja 2007 r., V CSK 76/07 oraz 22 września 2011 r., V CSK 401/10)

Wyrok SN z dnia 12 maja 2023 r., II CSKP 885/22

Standard: 73773 (pełna treść orzeczenia)