Dobrowolne poddanie się karze w postępowaniu dyscyplinarnym (art. 128 u.s.p. i art. 387 k.p.k.)

Należy uznać, że art. 387 k.p.k. (dobrowolne poddanie się karze), oczywiście przy spełnieniu wszystkich przesłanek tego przepisu, może być stosowany w postępowaniu dyscyplinarnym. Przy przewinieniach dyscyplinarnych o niższym ciężarze gatunkowym i nieskomplikowanych stanach faktycznych, można wręcz postulować możliwie częste korzystanie z tej instytucji w postępowaniu dyscyplinarnym.

Zgodnie z art. 128 Prawa o u.s.p. w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 3 stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego. Niewątpliwie instytucja dobrowolnego poddania się karze nie jest uregulowana w tym Prawie. Oczywiste jest także, że niemożliwe jest jej stosowanie, jeżeli nie są spełnione przesłanki art. 387 k.p.k., a w szczególności (w kontekście argumentów zawartych w odwołaniu), gdyby przewinienie dyscyplinarne było jednocześnie zbrodnią. Przewinienia dyscyplinarne z reguły nie są przestępstwami, a nawet wykroczeniami. Tak przecież jest w rozpoznawanej sprawie. Z istoty więc przedstawiają niższy stopień społecznej szkodliwości. Nie można więc twierdzić, że cel dobrowolnego poddania się karze, jakim jest rozwarstwienie karalności, był sprzeczny z istotą postępowania dyscyplinarnego. Nie jest też zasadny argument dotyczący bezprzedmiotowości stosowania omawianej instytucji w postępowaniu dyscyplinarnym. Jej celem jest także usprawnienie i przyśpieszenie postępowania. Ta funkcja może i powinna być realizowana w postępowaniu dyscyplinarnym. 

Wyrok SN z dnia 29 października 2003 r., SNO 48/03

Standard: 73394 (pełna treść orzeczenia)