Pojęcie chowającego zwierzę na gruncie art. 431 k.c.

Za chowającego zwierzę należy uważać każdego, kto przez pewien czas (a nie tylko doraźnie, okazjonalnie) sprawuje pieczę nad zwierzęciem i czyni to dla siebie (we własnym interesie, choć niekoniecznie materialnym), co jest dostrzegalne dla otoczenia przede wszystkim z tego względu, że wspomniany podmiot opiekuje się zwierzęciem dostarczając mu utrzymania i schronienia.

Za chowającego zwierzę należy uznać przede wszystkim posiadacza zwierzęcia. Podmiotem ponoszącym odpowiedzialność na podstawie art. 431 k.c. nie będzie już natomiast dzierżyciel, skoro sprawuje on wprawdzie faktyczne władztwo nad zwierzęciem, ale nie w celu zaspokojenia własnego interesu. Z tego względu z kręgu podmiotów zobowiązanych do naprawienia szkody na podstawie art. 431 k.c. trzeba wykluczyć np. osoby, dla których sprawowanie pieczy nad zwierzęciem jest jedynie przejawem wykonywania ich obowiązków służbowych; dzieci wyprowadzające należącego do rodziców psa; osoby przechowujące zwierzę; weterynarza, u którego przez czas leczenia zwierzę przebywa; osobę, która przyjęła cudze zwierzę (np. psa czy konia) w celu szkolenia go; przewoźnika, a także prowadzącego cudze sprawy bez zlecenia.

Sąd Rejonowy trafnie uznał zatem, że pozwany jest osobą która zwierzę chowa, bowiem to on przez dłuższy okres czasu zapewnia mu trwale utrzymanie, ochronę (także przez zapewnienie tzw. pensjonatu dla niego) i to on czerpie z tego korzyść – w postaci satysfakcji z pieczy, możliwości jazdy konnej, uczestnictwa wspólnie z tym zwierzęciem w rekonstrukcjach zdarzeń historycznych.

Wyrok SO w Kilecach z dnia 10 listopada 2016 r., II Ca 958/16

Standard: 73270 (pełna treść orzeczenia)