Uchylenie się od odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez zwierzęta na podstawie art. 431 k.c.

Ustawodawca w art. 431 k.c. udziela poszkodowanemu bardzo silnej ochrony, ponieważ przewiduje ona możliwość uchylenia się od odpowiedzialności wyłącznie w przypadkach, gdy chowający lub posługujący się zwierzęciem wykaże, że "ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy". Dowód braku winy dla wzruszenia domniemania z tego przepisu wymaga wykazania dochowania należytej staranności w nadzorze nad zwierzęciem, a więc dopełnienia obowiązków, jakie zależnie od konkretnej sytuacji spoczywały na chowającym lub posługującym się zwierzęciem. Przepis 431 § 1 k.c. kreuje więc odpowiedzialność na zasadzie domniemania winy w nadzorze. Jest to wprawdzie domniemanie wzruszalne, wszakże jego obalenie jest utrudnione (wyrok SN z dnia 12 sierpnia 1999 r., I CKN 1232/98).

Wyrok SA w Szczecinie z dnia 2 czerwca 2016 r., I ACa 17/16

Standard: 73257 (pełna treść orzeczenia)