Nakazanie zapłaty i zagrożenie zapłatą na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej (art. 1050[1] k.p.c.)

Podczas gdy grzywnę sąd obligatoryjnie nakłada w razie zgłoszenia przez wierzyciela takiego żądania, to żądania zastosowania środka przymusu z art. 1050[1] sąd może nie uwzględnić.

Postanowienie SO w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2016 r., VIII Gz 103/16

Standard: 73193 (pełna treść orzeczenia)

Zapłata na rzecz wierzyciela, spełniając niewątpliwie podstawowy cel właściwy dla środków przymusu, jakim jest wymuszenie na dłużniku określonego działania bądź zaniechania, jednocześnie stanowi, zbliżone swym charakterem do zadośćuczynienia, wynagrodzenie za znoszenie przez wierzyciela stanu spowodowanego niewykonywaniem świadczenia w terminie. Jest więc szczególnego rodzajem środkiem przymusu, którego swoistość wynika z wypełniania obu wskazanych celów i funkcji. Swoistość ta powoduje, że w sprawie nie może mieć znaczenia okoliczność, że postanowienie o zabezpieczeniu już nie obowiązuje na skutek prawomocnego zakończenia sprawy, w której orzeczenie to zostało wydane. Zapłata należy się wierzycielom z tego względu, że w okresie obowiązywania tego postanowienia musieli znosić stan niewykonywania przez dłużnika obowiązku wynikającego z jego treści.

Postanowienie SO w Bydgoszczy z dnia 9 lutego 2016 r., II Cz 868/15

Standard: 73192 (pełna treść orzeczenia)