Ochrona przed hałasem i zanieczyszczeniem w związku z ruchem pojazdów

Bezprawność zatwierdzenie organizacji ruchu przez właściwy organ administracji publicznej w zakresie przekroczenia na nieruchomości norm natężenia hałasu wynika wprost z naruszenia przez stronę pozwaną przepisów ustawy o ochronie środowiska. W myśl art. 322 Prawa ochrony środowiska do odpowiedzialności za szkody spowodowane oddziaływaniem na środowisko stosuje się przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Ustawa w przepisach art. 129 i 136 wskazuje zakres szkód podlegających wyrównaniu, lecz tylko takich, które pozostają w związku z wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania. Przepisy te nie odnoszą się zatem do szkód pozostających bez związku z wprowadzeniem ograniczeń i nakazów na terenie obszaru ograniczonego użytkowania, lecz mających związek z oddziaływaniem na środowisko. W tym zakresie nie wykluczają więc stosowania art. 322-328 ustawy prawa ochrony środowiska.

W myśl art. 3 pkt 4b wskazanej ustawy o ochronie środowiska jednym z rodzajów oddziaływania na środowisko jest emisja hałasu. Przepisy działu V ustawy regulują kwestie ochrony przed hałasem, która ma polegać na zapewnieniu jak najlepszego stanu akustycznego środowiska, w szczególności poprzez utrzymanie poziomu hałasu poniżej dopuszczalnego lub co najmniej na tym poziomie bądź zmniejszaniu poziomu hałasu co najmniej do dopuszczalnego, gdy nie jest on dotrzymany (art. 112 pkt 1 i 2).

Przepis art. 173 ustawy nakazuje zapewnienie m.in. ochrony przed zanieczyszczeniami powstającymi w związku z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów przez stosowanie rozwiązań technicznych ograniczających rozprzestrzenianie zanieczyszczeń, w szczególności przez zamontowanie zabezpieczeń akustycznych właściwą organizację ruchu.

W świetle art. 174 ustawy eksploatacja dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, lotnisk oraz portów nie może powodować przekroczenia standardów jakości środowiska (ust. 1), emisje polegające m.in. na powodowaniu hałasu nie mogą spowodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza terenem, do którego zarządzający tym obiektem ma tytuł prawny (ust. 2) Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie art. 325 ustawy Prawo ochrony środowiska odpowiedzialności za szkody wyrządzone oddziaływaniem na środowisko nie wyłącza okoliczność, że działalność będąca przyczyną powstania szkód jest prowadzona na podstawie decyzji i w jej granicach.

A zatem opisane przez Sąd I instancji immisje (art. 144 k.c.) związane były z bezprawnym zachowaniem pozwanego. Których skutkiem jest zarówno usprawiedliwione co do zasady roszczenie o naruszenie dóbr osobistych (zwłaszcza w kontekście braku – na co bezbłędnie zwrócił uwagę Sąd I instancji – podstaw dla uznania, by zachowanie w tym zakresie pozwanego nie było zawinione (nie ma podstaw dla stwierdzenia, ze pozwany nie mógł i nie powinien przewidzieć skutków w postaci przekroczenia norm hałasowych na nieruchomości powoda), jak i o zapłatę odszkodowania z tytułu utraconej wartości nieruchomości.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 19 sierpnia 2016 r. I ACa 342/16

Standard: 4941 (pełna treść orzeczenia)