Obiektywizacja krzywdy
Zadośćuczynienie krzywdzie niemajątkowej
Krzywda moralna to pewnego rodzaju uszczerbek dotykający subiektywnej sfery osobowości człowieka, którą jednak nie są objęte przeżycia poszkodowanego będące refleksem doznanej szkody majątkowej.
Wyrok SR w Wieluniu z dnia 29 marca 2017 r., I C 1232/16
Standard: 73021 (pełna treść orzeczenia)
Nie każdy przypadek dyskomfortu psychicznego, jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie (uzasadnienie wyroku z dnia 8 maja 2009 r., sygn. akt VI ACa 1242/08), spowodowany bezprawnym zachowaniem się innej osoby, jest wystarczającą podstawą do poszukiwania ochrony sądowej dóbr osobistych, bowiem należy mieć na uwadze również zobiektywizowaną ocenę zewnętrzną.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2015 r., VI ACa 788/14
Standard: 73022 (pełna treść orzeczenia)
Stan krzywdy nie może być li tylko wynikiem przeżyć subiektywnych, oderwanych od ocen dokonywanych przez innych ludzi, członków większej społeczności. Stan związany ze świadomością i uznawanym systemem dobra z reguły nie może być przedmiotem dowodzenia środkami bezpośrednimi. Wystarczy jednak, jeśli wniosek o istnieniu krzywdy opiera się na domniemaniach faktycznych opartych na twierdzeniach strony i doświadczeniu życiowym sądu orzekającego. Obiektywizacja krzywdy jest konieczna dla uchronienia się od cech przypadkowych (np. przewrażliwienie pokrzywdzonego).
Krzywdy nie należy również utożsamiać z brakiem komfortu psychicznego, jako stanem pozytywnym,
Wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2004 r., I CK 495/03
Standard: 73020 (pełna treść orzeczenia)