Niedopuszczalność uniemożliwienia wykonania orzeczenia sądowego przez organ władzy publicznej

Art. 47 karty praw podstawowych stoi na przeszkodzie temu, by organ publiczny mógł uniemożliwić wykonanie orzeczenia sądowego, ponieważ ustanowione w tym postanowieniu prawo do skutecznego środka prawnego byłoby iluzoryczne, gdyby porządek prawny państwa członkowskiego dopuszczał możliwość, by prawomocne i wiążące orzeczenie sądu pozostawało bezskuteczne ze szkodą dla strony (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 czerwca 2016 r., Toma i Biroul Executorului Judecătoresc Horaţiu‑Vasile Cruduleci, C‑205/15; z dnia 29 lipca 2019 r., Torubarov, C‑556/17; a także z dnia 19 grudnia 2019 r., Deutsche Umwelthilfe, C-752/18).

Wyrok TSUE z dnia 16 lutego 2023 r., C-638/22

Standard: 72918 (pełna treść orzeczenia)

Wobec braku harmonizacji krajowych mechanizmów egzekucji szczegółowe przepisy wykonawcze wynikają z wewnętrznego porządku prawnego państw członkowskich zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej tychże państw. Niemniej jednak te szczegółowe przepisy wykonawcze muszą spełniać podwójną przesłankę – nie mogą być mniej korzystne niż przepisy regulujące podobne sytuacje podlegające prawu krajowemu (zasada równoważności) oraz nie mogą uniemożliwiać lub czynić nadmiernie utrudnionym wykonywania praw przyznanych przez prawo Unii (zasada skuteczności) (wyrok z dnia 26 czerwca 2019 r., Kuhar, C‑407/18).

Państwa członkowskie, wdrażając prawo Unii, są zobowiązane do zapewnienia poszanowania prawa do skutecznego środka prawnego, zapisanego w art. 47 akapit pierwszy karty (wyrok z dnia 29 lipca 2019 r., Torubarov, C‑556/17_

Ustawodawstwo krajowe prowadzące do sytuacji, gdy orzeczenie sądu pozostaje bezskuteczne wobec braku jakiegokolwiek narzędzia, którym mógłby posłużyć się sąd, aby wymóc jego przestrzeganie, narusza istotę prawa do skutecznego środka prawnego ustanowionego w art. 47 karty (zob. podobnie wyrok z dnia 29 lipca 2019 r., Torubarov, C‑556/17).

Orzecznictwa Trybunału nie należy rozumieć w ten sposób, że zasada skuteczności prawa Unii i poszanowanie prawa do skutecznej ochrony sądowej, zagwarantowane w art. 47 akapit pierwszy karty, zobowiązują sąd krajowy do niestosowania przepisu prawa krajowego lub jego jedynej wykładni, którą uważa on za zgodną z konstytucją krajową, jeżeli w ten sposób naruszyłby inne prawo podstawowe zagwarantowane przez prawo Unii. Jak wynika bowiem z art. 52 ust. 1 karty, prawo do skutecznej ochrony sądowej nie jest prawem o charakterze bezwzględnym i może podlegać ograniczeniom, w szczególności w celu ochrony praw i wolności innych osób. 

Wyrok TSUE z dnia 19 grudnia 2019 r., C-752/18

Standard: 72929 (pełna treść orzeczenia)