Sponsoring w ustawie o radiofonii i telewizji

Ustawa o radiofonii i telewizji definiuje „reklamę” jako każdy przekaz, niepochodzący od nadawcy, zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei albo osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę, nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia (art. 4 pkt 6). „Sponsorowanie” natomiast to bezpośrednie lub pośrednie finansowanie albo współfinansowanie tworzenia lub rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, przez podmiot niebędący nadawcą lub producentem audycji dla upowszechnienia, utrwalenia lub podniesienia renomy nazwy, firmy, towaru lub usługi, znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego sponsora lub jego działalność” (art. 4 pkt 7).

W art. 17 ustawa o radiofonii i telewizji określa wymagania oraz ograniczenia dotyczące sponsoringu, stanowiąc m.in., że zabronione jest sponsorowanie serwisów informacyjnych, jednakże z wyjątkiem sportowych i prognozy pogody (art. 17 ust. 7 pkt 1; zob. też rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 6 lipca 2000 r. w sprawie sposobu sponsorowania audycji lub innych przekazów, Dz.U. Nr 65, poz. 785).

Treść ustawy o radiofonii i telewizji oraz jej art. 17 odnoszą się zarówno do telewizji, jak i radia.

Dyrektywa 89/552/EWG dotycząca wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (dyrektywa o tzw. telewizji bez granic) definiuje zarówno reklamę telewizyjną, jak i sponsorowanie. Reklama telewizyjna to każda forma obwieszczenia transmitowanego, odpłatnie lub za inne podobne świadczenie, lub transmisja do celów autopromocyjnych, wykonywana przez przedsiębiorstwo prywatne lub publiczne, w powiązaniu z działalnością handlową, produkcyjną, rzemieślniczą lub zawodową w celu zwiększenia sprzedaży towarów lub świadczonych usług, włączając nieruchomości, prawa i zobowiązania (art. 1 lit. c). Sponsorowanie zaś to wszelkiego rodzaju wpłaty przekazane przez prywatne lub publiczne przedsiębiorstwo nieprowadzące działalności związanej z nadawaniem programów telewizyjnych bądź produkcją utworów audiowizualnych na rzecz finansowania programów telewizyjnych w celu promocji własnej firmy, znaku towarowego, wizerunku, działalności bądź produktów (art. 1 lit. e). Sponsoringu dotyczy art. 17 dyrektywy, który wprowadza jego ograniczenia w odniesieniu do wyrobów tytoniowych i produktów leczniczych oraz metod leczenia, a także wiadomości i programów publicystycznych (art. 17 ust. 2-4). Określa on również wymogi dla sponsorowanych programów telewizyjnych. Treść i czas nadawania sponsorowanych programów nie może podlegać takim wpływom sponsora, by mógł on ograniczyć odpowiedzialność i niezależność redaktorską nadawcy, a prócz tego, sponsor powinien być wyraźnie oznaczony przez podanie nazwy oraz (lub) logo na początku oraz (lub) na końcu programu. Sponsorowane programy telewizyjne nie mogą zachęcać do zakupu lub wynajęcia produktów lub usług sponsora lub osoby trzeciej, w szczególności przez specjalne promocyjne odniesienia do tych produktów lub usług (art. 17 ust. 1).

Dyrektywa 89/552/EWG dotyczy jedynie telewizji, a nie radia

Wyrok SN z dnia 12 października 2006 r., I CNP 41/06

Standard: 72784 (pełna treść orzeczenia)