Obowiązek zawiadamiania sądu II instancji o każdej zmianie miejsca zamieszkania

Art. 387[1] k.p.c. stanowi, jak zauważono ‎już w doktrynie, lex imperfecta, gdyż niepoinformowanie Sądu drugiej instancji ‎o zmianie miejsca zamieszkania (siedziby) zasadniczo nie może powodować skuteczności doręczenia dokonywanego na adres nieaktualny. Obowiązek ‎z art. 387[1] k.p.c., choć zasadniczo odpowiada unormowaniu zawartemu w art. 136 § 1 k.p.c., nie zawiera odpowiednika art. 136 § 2 zd. 1 k.p.c., przewidującego specyficzną sankcję związaną z niezawiadomieniem Sądu o zmianie adresu. ‎Nie ma przy tym podstaw do stosowania wskazanego ostatnio przepisu przez analogię.

Po pierwsze bowiem, art. 136 § 2 zd. 1 k.p.c. stanowi daleko idące, choć uzasadnione i proporcjonalne, ograniczenie materialnie rozumianego prawa ‎do sądu, które to ograniczenie wymaga wyraźnej podstawy o charakterze ustawowym.

Po drugie, stosowanie art. 136 § 2 zd. 1 k.p.c. wiąże ‎się z koniecznością dokonania pouczenia, o którym mowa w art. 136 § 2 zd. 2 k.p.c. Tymczasem art. 387[1] k.p.c. nie zawiera unormowania w kwestii stosownego pouczenia stron postępowania o istnieniu ww. obowiązku oraz o skutkach jego niedopełnienia. Także z tego względu uzasadnione jest oczekiwanie, że skarżący wskaże w skardze, podobnie jak powód w pozwie, adres pozwalający na skuteczne doręczenie pisma stronie przeciwnej.

Postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2022 r., I CSK 431/22

Standard: 72684 (pełna treść orzeczenia)