Stosunek pracy prokuratora z mianowania, a nie powołania (art. 76 k.p.)
Pragmatyka urzędu prokuratora Stosunek pracy na podstawie mianowania (art. 76 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Stosunek pracy prokuratora, choć zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu powstaje na skutek powołania, jest stosunkiem pracy wynikającym z mianowania (uchwała SN (7) z dnia 10 lipca 1996 r., I PZP 9/96; wyroki SN: z dnia 20 kwietnia 2001 r., I PKN 379/00; z dnia 15 października 2015 r., II PK 260/14). Prokurator jest więc pracownikiem w rozumieniu art. 2 Kodeksu pracy.
Sprawą ze stosunku pracy prokuratora, do rozpoznania której właściwym jest sąd powszechny - sąd pracy, jest sprawa o roszczenia związane z odwołaniem ze stanowiska (wyrok SN z dnia 5 grudnia 1996 r., I PRN 106/95).
Wyrok SN z dnia 17 czerwca 2021 r., II PSKP 51/21
Standard: 72423 (pełna treść orzeczenia)
Stosunek pracy prokuratora, także niebędącego oficerem prokuratora wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury, choć zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu powstaje na skutek powołania, to faktycznie jest stosunkiem pracy wynikającym z mianowania (por. uz. Uchwały SN (7) z dnia 10 lipca 1996 r., I PZP 9/96, oraz wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2001 r., I PKN 379/00).
W doktrynie prawa pracy taki rodzaj stosunku pracy określany jest też jako quasi mianowanie. Stąd przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie, dające tylko Prokuratorowi Generalnemu uprawnienie do powoływania (oraz odwoływania) prokuratorów wszystkich jednostek organizacyjnych prokuratury. Objęcie przez prokuratora stanowiska służbowego następuje zatem na podstawie powołania dokonanego przez Prokuratora Generalnego.
Wyrok SN z dnia 15 października 2015 r., II PK 260/14
Standard: 72424 (pełna treść orzeczenia)