Wymóg ścisłej interpretacji art. 398[2] k.p.c.
Niedopuszczalność skargi kasacyjnej (art. 398[2] k.p.c.)
Trzeba w związku z tym wskazać, że jakkolwiek uprawnienie do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku sądu drugiej instancji nie jest wyrazem gwarancji konstytucyjnych (por. wyroki TK z dnia 10 lipca 2000 r., SK 12/99 i z dnia 6 października 2004 r., SK 23/02, uchwała SN (7) z dnia 17 stycznia 2001 r. (zasada prawna), III CZP 49/00, a także postanowienie SN z dnia 29 grudnia 1998 r., I PZ 67/98), to jednak wyłączenie a priori dopuszczalności kontroli kasacyjnej w określonych kategoriach spraw stanowi wyjątek i ogranicza możliwość realizowania ustrojowych funkcji Sądu Najwyższego, związanych z zapewnieniem zgodności z prawem i jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych (art. 183 ust. 2 Konstytucji i art. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, jedn. tekst: Dz. U. z 2023 r., poz. 1093). Dotyczy to tym bardziej atypowych wyłączeń kontroli kasacyjnej, które ustawa wiąże nie tyle z przedmiotem sprawy bądź wartością przedmiotu zaskarżenia, lecz z określoną, kwalifikowaną oceną prawną powództwa, dokonaną przez sądy meriti, do której kontroli Sąd Najwyższy jest ustrojowo i procesowo powołany. Wymusza to konieczność ścisłej, deklaratywnej interpretacji art. 398[2] § 4 k.p.c. i ograniczenia tej regulacji tylko do takich sytuacji, w których żądanie powoda zostało w sposób niebudzący żadnych wątpliwości oddalone w reżimie art. 191[1] i art. 391[1] k.p.c.
Postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2024 r., I CSK 695/23
Standard: 79504 (pełna treść orzeczenia)
Z uwagi na to, że art. 398[2] k.p.c. jest przepisem o charakterze wyjątku od zasady przewidzianej w art. 398[1] § 1 k.p.c., powinien być wykładany w sposób ścisły.
Postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2009 r., V CZ 61/09
Standard: 72070 (pełna treść orzeczenia)