Pojęcie "wydatki stron"; in dubio pro libertate

Wykładnię art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k., według którego do kosztów procesu należą „uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia jednego obrońcy lub pełnomocnika”, a w gruncie rzeczy wykładnię pierwszej części zacytowanego fragmentu tego przepisu (chodzi o „wydatki stron”), wypadało rozpocząć od uwagi, że przytoczony zwrot wiąże się z określonym uprawnieniem i z tej racji, ze względu na zasadę in dubio pro libertate, powinien być interpretowany rozszerzająco. Wolno założyć, że ustawodawca w przedstawionej regulacji powiedział mniej niż zamierzał (minus dixit quam voluit).

Jakkolwiek skrajnie lingwistyczne podejście do komentowanego zwrotu mogłoby przemawiać za uznaniem, że chodzi w nim wyłącznie o wydatki poniesione osobiście przez stronę, to jednak takie stanowisko jest nie do zaakceptowania z punktu widzenia racji systemowych i funkcjonalnych. One to stanowią o konieczności odstąpienia w omawianym wypadku od stricte literalnego znaczenia analizowanego zwrotu, gdyż prowadziłoby to do rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć.

Postanowienie SN z dnia 19 lutego 2013 r., IV KK 387/12

Standard: 71708 (pełna treść orzeczenia)