Powstrzymanie się pracownika od wykonywania pracy w warunkach art. 210 § 1 k.p.

Gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika, pracownik ma prawo powstrzymać się od wykonywania pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego i nie może ponosić z tego tytułu jakichkolwiek niekorzystnych dla siebie konsekwencji (art. 210 § 1 i § 2[1] k.p.).

Za czas powstrzymania się od wykonywania pracy w takich przypadkach, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (art. 210 § 3 k.p.). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym twierdzi się nawet, że pracownik nie tylko nie powinien świadczyć pracy, gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom BHP i stwarzają zagrożenie dla życia i zdrowia, ale wręcz nie może jej wykonywać, gdy ma świadomość tego, że swoim działaniem i podejmowanymi czynnościami narusza przepisy i zasady BHP, stwarzając zagrożenie życia i zdrowia. Wiąże się to z uznaniem, że przestrzeganie norm BHP jest podstawowym i zarazem bezwzględnym obowiązkiem pracowniczym, w związku z czym zakres tego obowiązku nie może zostać ograniczony w żadnych zakładowych aktach prawa pracy (wyrok WSA w Opolu z dnia 26 maja 2011 r., II SA/Op 17/11).

Wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2017 r., I PK 146/16

Standard: 71652 (pełna treść orzeczenia)

Wady nieszczelności „okolicznej” kanalizacji powinny być usunięte przez miejscowe przedsiębiorstwo kanalizacyjne lub zlikwidowane przez uzupełnienie wody w „syfonach” instalacji wodno-kanalizacyjnej. Jeżeli było to niemożliwe, a powód czuł się pokrzywdzony przeniesieniem z przejściowego miejsca świadczenia pracy „na korytarzu” do małego zamkniętego pomieszczenia, to mógł w trybie art. 210 § 1 k.p. powstrzymać się od wykonywania pracy w warunkach nieodpowiadających przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy lub stwarzającej bezpośrednie zagrożenie dla jego zdrowia lub życia i zawiadomić i tym pracodawcę, pozostając w gotowości do kontynuowania zatrudnienia w bezpiecznych i higienicznych warunkach pracy. Takie potencjalne powstrzymanie się od wykonywania pracy w pomieszczeniu niezapewniajacym bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w rozumieniu art. 207 § 2 pkt 1 k.p nie groziło powodowi negatywnymi sankcjami prawa pracy, a ich ewentualne zastosowanie przez pozwanego pracodawcę mogłoby być przecież poddane wysoce prawdopodobnej pozytywnej weryfikacji sądowej dla powoda, zważywszy na późniejsze uznanie (wyżej wymienionym wyrokiem Sądu Okręgowego we W. z dnia 21 maja 2009 r.), tej okoliczności za uzasadnioną przyczynę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę przez powoda z przyczyny ciężkiego naruszenia obowiązków przez pracodawcę (art. 55 § 1[1] k.p.).

Wyrok SN z dnia 9 marca 2011 r., II PK 226/10

Standard: 71649 (pełna treść orzeczenia)