Kwestia winy pracodawcy w mobbingowaniu pracownika; zamiar sprawcy mobbingu

Nie ma znaczenia czy zachowania sprawcy były zamierzone, to znaczy było ukierunkowane na osiągnięcie któregokolwiek z celów lub skutków wymienionych w art. 94[3] § 2 k.p. Skutki zachowania mobbera, które są istotną cechą mobbingu, mogą, lecz nie muszą być zamierzone. Pracodawca odpowiada za skutki mobbingu także wówczas, gdy jego sprawca działał nieumyślnie, a więc nie dążył do wywołania określonego skutku (por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2023 r., I PSKP 8/22).

Nie można zatem mówić o mobbingu w razie podejmowanych przez pracowników działań, które nie mają na celu poniżenia przełożonego, a jedynie dążenie do kontroli jego aktów stosowania prawa,

Wyrok SN z dnia 13 lutego 2024 r., II PSKP 29/22

Standard: 80754 (pełna treść orzeczenia)

W wyroku z dnia 7 maja 2009 r., III UK 2/09 Sąd Najwyższy wyraźnie opowiedział się za możliwością przyjęcia istnienia mobbingu w wypadku nieumyślnego zachowania prześladowcy (brak zamiaru). Pogląd ten został powtórzony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 marca 2010 r., I PK 203/09), w którym przyjęto, że do stwierdzenia mobbingu w rozumieniu art. 943 § 2 k.p. nie jest wymagane wykazanie umyślnego zamiaru wywołania rozstroju zdrowia u pracownika poddanego temu zakazanemu zachowaniu się mobbera.

Skutki zachowania mobbera, które są istotną cechą mobbingu, mogą, lecz nie muszą być zamierzone.

Również w orzecznictwie sądów powszechnych przyjmuje się, że do zakwalifikowania określonego zachowania jako mobbingu nie jest konieczne ani stwierdzenie po stronie prześladowcy działania ukierunkowanego na osiągnięcie celu, ani wystąpienie skutku. Zdaniem tych sądów, do uznania określonego zachowania za mobbing wystarczy, że pracownik był obiektem odziaływania, które według obiektywnej miary może być ocenione za wywołujące skutki określone w art. 943 § 2 k.p. Uznanie określonego zachowania za mobbing nie wymaga więc ani stwierdzenia po stronie mobbera działania ukierunkowanego na osiągnięcie celu (zamiaru), ani wystąpienia skutku. Wystarczy, że pracownik był obiektem oddziaływania, które według obiektywnej miary może być ocenione za wywołujące jeden ze skutków określonych w art. 943 § 2 k.p. (por. też wyrok SN z dnia 22 stycznia 2020 r., III PK 194/18).

Wyrok SN z dnia 28 listopada 2023 r., III PSKP 30/22

Standard: 80767 (pełna treść orzeczenia)