Osadzenie w przeludnionej celi - dowiedzenie się o szkodzie

O ”dowiedzeniu się o szkodzie” w rozumieniu art. 442[1] § 1 KC można mówić wtedy, gdy poszkodowany ”zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazujących na fakt powstania szkody”, innymi słowy, gdy ma świadomość doznanej szkody. W przypadku, gdy zdarzeniem szkodzącym, a właściwie krzywdzącym jest osadzenie osoby w przeludnionej celi, bez zapewnienia jej należytych warunków bytowych, sanitarnych, medycznych czy kulturalnych, ujemne następstwa tego zdarzenia (naruszenia dóbr osobistych) takie jak poczucie poniżenia, upokorzenia, cierpienia (naruszenia dobra osobistego w postaci godności) są odczuwane w dacie zaistnienia tych zdarzeń, a nie kilka lat później. Nie chodzi tu o krzywdę przyszłą, ale dziejącą się, odczuwaną wówczas, gdy miały miejsce zdarzenia ją wywołujące (tak SA w Warszawie w wyroku z dnia 17 stycznia 2014 r., w sprawie VI A Ca 826/13).

Podkreślić należy, że w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym ustalenie wiedzy poszkodowanego o szkodzie dla oznaczenia biegu terminu a tempore scientiae (termin dowiedzenia się o szkodzie i osobie odpowiedzialnej za jej naprawienie) nie stanowi rekonstrukcji rzeczywistego stanu świadomości poszkodowanego, lecz przypisanie mu świadomości wystąpienia szkody, opartego na obiektywnie sprawdzalnych okolicznościach (por. wyrok SN z dnia 8 grudnia 2004 r., I CK 166/04, a także wyrok SN z dnia 21 października 2011 r., IV CSK 46/11).

W realiach przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć, że powód doznając, jego zdaniem, krzywdy w czasie pobytu w kolejnych jednostkach penitencjarnych, nie miał świadomości pokrzywdzenia, jak również tego, jaki podmiot zobowiązany jest do jej naprawienia.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 30 czerwca 2014 r., VI ACa 1610/13

Standard: 4882 (pełna treść orzeczenia)