Zaświadczenie lekarza jako dokument, który może podlegać ocenie po zamknięciu rozprawy (art. 214[1] i art. 224 § 2 k.p.c.)

Zaświadczenie lekarza sądowego, o którym mowa w art. 214[1] § 1 k.p.c., stanowi dokument, który może być poddany ocenie po zamknięciu rozprawy (art. 224 § 2 k.p.c.).

Lekarz sądowy wykonuje ustawowo uregulowane czynności zlecone przez prezesa sądu okręgowego (art. 2 ust. 1 ustawy o lekarzu sądowym), wystawione przez niego zaświadczenie jest dokumentem stwierdzającym w sposób wiążący dla sądu istotną dla biegu postępowań karnych i cywilnych okoliczność jaką jest niezdolność podmiotów biorących udział w tym postępowaniu do stawienia się w sądzie bądź przed innym uprawnionym organem (art. 214[1] § 1 k.p.c. w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy o lekarzu sądowym).

Lekarzowi sądowemu przy wykonywaniu czynności związanych z wystawianiem zaświadczeń przysługuje ochrona prawna analogiczna, jak funkcjonariuszowi publicznemu (art. 2 ust. 3 ustawy o lekarzu sądowym). Zaświadczenie stanowi zatem dokument, który może być poddany ocenie po zamknięciu rozprawy w trybie przewidzianym w art. 224 § 2 k.p.c., a w razie stwierdzenia na jego podstawie, że odmowa odroczenia rozprawy była nieuzasadniona – sąd otworzyłby zamkniętą rozprawę i kontynuował postępowanie, co pozwoliłoby zapobiec wydaniu orzeczenia w warunkach nieważności postępowania. 

Wyrok SN z dnia 10 marca 2011 r., V CSK 302/10

Standard: 70858 (pełna treść orzeczenia)