Zasiedzenie gruntu będącego starorzeczem

Grunt będący starorzeczem, który tylko w okresach powodzi jest pokryty płynącymi wodami powierzchniowymi, może być przedmiotem zasiedzenia.

Sąd Okręgowy stwierdził, grunt, który stanowi dawne starorzecze rzeki, nie może on być przedmiotem zasiedzenia, ponieważ w okresach powodzi jest pokryty płynącymi wodami powierzchniowymi.

Ustawową definicję powodzi zawiera art. 9 ust. 1 pkt 10 pr. wod., zgodnie z którym rozumie się przez nią takie wezbranie wody w ciekach naturalnych, zbiornikach wodnych, kanałach lub na morzu, podczas którego woda po przekroczeniu stanu brzegowego zalewa doliny rzeczne albo tereny depresyjne i powoduje zagrożenie dla ludności lub mienia. Według zaś art. 16 ust. 1 pr. wod., właściciel wody nie nabywa praw do gruntów zalanych przez wodę podczas powodzi. Jedynie bowiem trwałe zajęcie przez śródlądową wodę powierzchniową płynącą, w sposób naturalny, gruntu niestanowiącego własności właściciela wody, powoduje, że grunt ten staje się własnością właściciela wody (art. 17 ust. 1 pr. wod.). Okoliczność więc, że określony grunt w okresie powodzi jest pokryty płynącymi wodami powierzchniowymi, nie powodowałaby nabycia jego własności przez Skarb Państwa. Skoro jednak Skarb Państwa jest bez wątpienia właścicielem działki nr 111, może ona być przedmiotem zasiedzenia, jeżeli znajduje się poza linią brzegu rzeki (art. 15 ust. 1 pr. wod.).

Linię brzegu rzeki stanowi krawędź brzegu lub linia stałego porostu traw albo linia, którą ustala się według średniego stanu wody z okresu co najmniej ostatnich 10 lat (art. 15 ust. 1 pr. wod.).

Postanowienie SN z dnia 17 lutego 2011 r., III CSK 147/10

Standard: 70818 (pełna treść orzeczenia)