Zastosowanie art. 322 k.p.c. do ustalenia świadczenia przewidzianego w art. 764[3] § 1 k.c.
Świadczenie wyrównawcze dla agenta (art. 764[3] k.c.) Zasądzenie odpowiedniej sumy, gdy ścisłe udowodnienie żądania nie jest możliwe (art. 322 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sądy mają margines swobody przy ustalaniu, jaka powinna być in concreto wysokość świadczenia wyrównawczego. W zależności od okoliczności sprawy wchodzi w rachubę stosowanie przez sądy przepisu art. 322 k.p.c. (por. wyrok SN z dnia 29 września 2011 r., IV CSK 650/11) w odniesieniu do ustalania wysokości korzyści czerpanych przez dającego zlecenie, wysokości prowizji utraconych przez agenta i innych wartości wpływających na kwotę świadczenia wyrównawczego, wysokości wynagrodzenia agenta, o którym mowa w art. 764(3) § 2 k.c., jak również ostatecznej wysokości świadczenia. Konieczne jest jednak, aby spełnione były ogólne przesłanki zastosowania art. 322 k.p.c., tj. brak możliwości lub nadmierne utrudnienie ścisłego udowodnienia wysokości żądania.
Wyrok SN z dnia 25 maja 2018 r., I CSK 478/17
Standard: 70594 (pełna treść orzeczenia)
W judykaturze Sądu Najwyższego przesądzone zostało, iż artykuł 322 k.p.c. ma zastosowanie do ustalenia wysokości świadczenia przewidzianego w art. 764(3) § 1 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 29 września 2011 r., IV CSK 650/10). Od byłego agenta nie sposób wymagać (z wielu powodów, np. braku dostępu do dokumentacji handlowej, tajemnicy handlowej) dowodu wystąpienia przesłanki uzyskania "znacznych korzyści" przez dającego zlecenie, w odpowiednim wymiarze finansowym. Takie wymaganie czyniłoby roszczenie agenta mało efektywne prawnie, wbrew założeniu ustawodawcy.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r., I ACa 1423/13
Standard: 70596 (pełna treść orzeczenia)