Przedawnienie żądania rozwiązania użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu

Prawo żądania rozwiązania użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu (art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jedn. tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm., w związku z art. 240 k.c.) nie ulega przedawnieniu.

Przez „roszczenie”, w znaczeniu przyjętym w prawie cywilnym materialnym a zatem także w art. 117 k.c. regulującym instytucję przedawnienia, rozumie się wynikające z prawa podmiotowego uprawnienie do domagania się od innego podmiotu prawa określonego zachowania się - działania lub zaniechania. Zakres określonego zachowania się zobowiązanego wyznacza równocześnie sferę możności postępowania uprawnionego, istota przedawnienia polega natomiast na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu ten, przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik), może uchylić się od jego spełnienia. Przedawnieniu ulegają więc roszczenia zmierzające do zaspokojenia osoby uprawnionej (wierzyciela).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 marca 1963 r., III CR 193/62 trafnie podkreślił, że skoro uchylenie się od zaspokojenia wchodzi w rachubę tylko co do takiego uprawnienia, w stosunku do którego aktualne jest zaspokojenie, to przedawnić się może tylko takie uprawnienie, którego odpowiednikiem jest obowiązek zaspokojenia. Zarzut przedawnienia może więc spowodować oddalenie powództwa tylko wówczas, gdy przedmiotem procesu jest roszczenie w znaczeniu wyżej przedstawionym (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2006 r., sygn. akt 183/06, nie publ.). Jeżeli powód nie dochodzi roszczenia w tym właśnie znaczeniu (żądanie zgłoszone w pozwie nie zmierza do zaspokojenia powoda), przedmiotem zaś procesu jest - jak w rozpoznawanej sprawie - roszczenie procesowe o rozwiązane użytkowania wieczystego, to zarzut przedawnienia jest bezprzedmiotowy.

Wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2011 r., II CSK 473/10

Standard: 70523 (pełna treść orzeczenia)