Cofnięcie skargi na orzeczenie referendarza sądowego
Skarga na orzeczenie referendarza sądowego (art. 398[22] k.p.c.) Zasada odwołalności czynności procesowych i procesowych oświadczeń woli w prawie cywilnym
Nie jest dopuszczalne cofnięcie skargi na orzeczenie referendarza, jeżeli jej wniesienie spowodowało utratę mocy zaskarżonego orzeczenia.
Skarga na dokonany przez referendarza wpis w księdze wieczystej nie powoduje jednak utraty mocy prawnej tego wpisu (art. 5181 § 3 k.p.c.). Jeżeli zaś wniesienie skargi na orzeczenie referendarza nie powoduje utraty mocy prawnej zaskarżonego orzeczenia, cofnięcie skargi wniesionej na orzeczenie referendarza nie napotyka co do zasady przeszkód. Sporne jest tylko, jakiemu reżimowi prawnemu podlega w takim przypadku cofnięcie skargi. Według jednego stanowiska, mają do niego zastosowanie przepisy art. 512 § 1 oraz art. 203 § 3 i 4 w związku z art. 13 § 2 k.p.c., według natomiast innego stanowiska, przepisy te nie mają do niego zastosowania.
Należy opowiedzieć się za drugim stanowiskiem. Ze względu na to, że postępowanie o wpis w księdze wieczystej zmierza do zarejestrowania zaistniałego zdarzenia prawnego, nie ma – jak trafnie zwrócono uwagę w piśmiennictwie – potrzeby uzależnienia skuteczności cofnięcia skargi na orzeczenie referendarza od zgody pozostałych uczestników postępowania (art. 512 § 1 i art. 203 § 3 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.).
Podobne racje przemawiają przeciwko uzależnieniu skuteczności cofnięcia skargi od kontroli jego dopuszczalności przez sąd na podstawie art. 203 § 4 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. Poza tym skarga na orzeczenie referendarza należy do szeroko rozumianych środków zaskarżenia i tym samym bliższa jest apelacji niż wnioskowi wszczynającemu postępowanie nieprocesowe (lub pismu zawierającemu pozew), zgodnie zaś z art. 391 k.p.c. cofnięcie apelacji nie podlega kontroli ze strony sądu odwoławczego.
Postanowienie SN z dnia 18 lutego 2011 r., I CZ 10/11
Standard: 70096 (pełna treść orzeczenia)