Forma umowy kredytu; dorozumiane zawarcie umowy

Zgodnie z art. 69 ust. 2 Prawa bankowego umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie. Niezachowanie tej formy nie zostało jednak obwarowane rygorem nieważności. Z art. 73 § 1 k.c. wynika zaś, że jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności. W związku z tym skutki zastrzeżenia formy, o której mowa w art. 69 ust. 2 Prawa bankowego, oceniać należy na podstawie art. 74 § 1 k.c., zgodnie z którym – zarówno w brzmieniu obowiązującym od dnia 25 września 2003 r., jak i we wcześniejszym okresie (od dnia 1 października 1990 r.) – zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności.

Dopuszczalne jest zawarcie umowy kredytu także w sposób dorozumiany, polegający na tym, że bank akceptuje powstanie salda debetowego na rachunku bankowym dłużnika i wykonuje jego dyspozycje, pomimo braku pokrycia w środkach zgromadzonych na rachunku.

Wyrok SN z dnia 25 listopada 2011 r., II CSK 115/11

Standard: 69888 (pełna treść orzeczenia)