Zakres dopuszczalnego zaskarżenia przy formule zażalenia "co do" lub "w przedmiocie"

Posługiwanie się wyrażeniem zaimkowym „co do” przy stylizowaniu przepisów dotyczących środków odwoławczych jest charakterystyczne dla przepisów regulujących postępowanie egzekucyjne (por. art. 852, 859, 998 § 2, art. 997 i 1055 k.p.c.), w którym legalizm działania organów egzekucyjnych ma szczególne znaczenie. W związku z tym ustawodawca, ustanawiając środek odwoławczy od orzeczeń określonej klasy, wydawanych w postępowaniu egzekucyjnym, za pomocą wyrażenia „co do” stwarza możliwie szerokie granice kontroli. Taka metoda jest uzasadniona także dlatego, że nie jest możliwe uregulowanie w sposób szczegółowy wszystkich stanów patologicznych, do których należy zaliczyć m.in. wydawanie orzeczeń zbędnych, nieprzewidzianych przez prawo lub z innych powodów wadliwych (por. uz. uchwały SN z dnia 16 maja 1996 r., III CZP 44/96).

Formuła „co do”, podobnie jak używany niekiedy zwrot „w przedmiocie” (por. np. art. 398[1] § 1 lub art. 505[20] § 4 k.p.c.), pozwala objąć wszystkie poddane zaskarżeniu orzeczenia, a więc uwzględniające i oddalające wniosek (żądanie), reformatoryjne, kasatoryjne o charakterze reformatoryjnym, a także orzeczenia odrzucające wniosek i umarzające postępowanie (por. także uchwała SN z dnia 29 maja 1959 r., 1 CO 12/59).

Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2013 r., I CZ 22/13

Standard: 69433 (pełna treść orzeczenia)