Rozliczenie nakładów w procesie windykacyjnym po prawomocnie uwzględnionym powództwie z art. 231 k.c.

Pozwany w sprawie o wydanie nieruchomości może podnieść zarzut zatrzymania z tytułu nakładów poniesionych na tę nieruchomość, pomimo prawomocnego wyroku uwzględniającego jego powództwo oparte na art. 231 § 1 k.c., jeżeli nie doszło do przeniesienia własności nieruchomości, na której zostały dokonane nakłady. 

Ma rację wnosząca skargę kasacyjną zarzucając Sądowi drugiej instancji pozbawienie jej możliwości podniesienia zarzutu zatrzymania z tytułu nakładów z tej przyczyny, że zostało uwzględnione jej powództwo wniesione na podstawie art. 231 § 1 k.c., a wyrok stanowił jednoczesne rozliczenie poczynionych nakładów. Stanowisko to byłyby usprawiedliwione, gdyby na skutek prawomocnego wyroku lub nadania mu klauzuli wykonalności doszło do przeniesienia własności nieruchomości, na której zostały dokonane nakłady. Dopóki do tego nie doszło i to bez względu na przyczyny zaniechania przez pozwaną doprowadzenia do przeniesienia własności, może ona co do zasady podnieść w procesie windykacyjnym zarzut zatrzymania z tytułu poniesionych nakładów. Zakres podniesionego zarzutu, ocenianego na gruncie art. 226 k.c., zależy nie tylko od rodzaju poczynionych nakładów, ale także od dobrej lub złej wiary inwestującego samoistnego posiadacza nieruchomości.

Wyrok SN z dnia 12 czerwca 2013 r., II CSK 634/12

Standard: 68213 (pełna treść orzeczenia)