Opinia „przyjaciela sądu” upoważnionego na podstawie odrębnych przepisów (art. 63[5] k.p.c.)

Wykładnia literalna przepisu art. 15 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1/2003 prowadzi do wniosku, iż uprawnienie Komisji do przedstawiania z urzędu uwag pisemnych sądom państw członkowskich obwarowane jest jednym tylko warunkiem – by wymagało tego spójne stosowanie art. 81 WE lub 82 WE. Warunek ten może zostać spełniony także w wypadku, gdy dane postępowanie nie toczy się w sprawach dotyczących stosowania art. 81 lub 82 traktatu.

Artykuł 15 ust. 3 akapit pierwszy zdanie trzecie rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. zezwala on Komisji Wspólnot Europejskich na przedstawianie z urzędu uwag pisemnych sądowi państwa członkowskiego w postępowaniu dotyczącym możliwości odliczenia od zysku podlegającego opodatkowaniu kwoty grzywny nałożonej przez Komisję za naruszenie art. 81 WE lub 82 WE albo części tej kwoty.

 Artykuł 15 ust. 3 akapit pierwszy zdanie pierwsze i drugie wskazanego rozporządzenia zezwalają organom ochrony konkurencji państw członkowskich na przedstawianie sądom własnego państwa członkowskiego uwag pisemnych z urzędu oraz uwag ustnych za zgodą danego sądu w kwestiach dotyczących stosowania art. 81 WE lub 82 WE. Zgodnie ze zdaniami trzecim i czwartym omawianego artykułu, także Komisji zezwolono na przedstawianie sądom państw członkowskich uwag pisemnych z urzędu oraz uwag ustnych za zgodą danego sądu, ilekroć wymaga tego spójne stosowanie art. 81 WE lub 82 WE.

I tak, art. 15 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1/2003 przewiduje dwie różne formy udziału w postępowaniu, które mają odrębne zakresy zastosowania: udział krajowych organów ochrony konkurencji w postępowaniu w przedmiocie zastosowania art. 81 WE lub 82 WE toczącym się przed sądami ich własnego państwa członkowskiego oraz udział Komisji w postępowaniu przed sądami państw członkowskich, ilekroć wymaga tego spójne stosowanie art. 81 WE lub 82 WE.

Brzmienie czterech zdań tego akapitu, a w szczególności okoliczność, iż zawarte w nim zdania drugie i czwarte są niemal całkowicie identyczne, podkreśla fakt, iż ustawodawca wspólnotowy miał zamiar oddzielić te dwie sytuacje pomimo faktu, iż ujęto je w tym samym akapicie.

Wyrok TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r., C-429/07

Standard: 67811 (pełna treść orzeczenia)