Uprawnienie zastawcy wierzytelności i zastawnika do odbioru świadczenia (art. 333 k.c.)

Artykuł 333 k.c. stanowi jedynie o uprawnieniu do odebrania świadczenia łącznie przez zastawnika i zastawcę w celu ochrony interesu tego pierwszego. Celem uregulowania zawartego w tym przepisie nie jest zaspokojenie interesu zastawnika jako wierzyciela, a więc umorzenie jego wierzytelności przez spełnienie świadczenia przez dłużnika zastawcy, ale jedynie zabezpieczenie interesu zastawnika. Nie może on żądać spełnienia świadczenia od dłużnika z obciążonej wierzytelności. Może jedynie żądać, aby świadczenie było spełnione do jego rąk łącznie z wierzycielem - zastawcą albo do depozytu sądowego. Inaczej mówiąc, roszczenie zastawnika z art. 333 zd. 2 k.c. sprowadza się nie do możliwości dochodzenia wierzytelności obciążonej, ale do spełnienia z niej świadczenia wobec oznaczonych osób, a więc zastawnika oraz zastawcy łącznie (albo do złożenia świadczenia do depozytu sądowego).

Uchwała SN z dnia 10 lipca 2014 r., III CZP 37/14

Standard: 67506 (pełna treść orzeczenia)