Postanowienia określające główne świadczenia stron sformułowane w sposób jednoznaczny
Postanowienia określające główne świadczenia stron
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przy świadczeniach głównych stron wyeliminowanie postanowienia kształtującego takie świadczenie, prowadzi do ingerencji w istotę umowy przez pozbawianie jej elementów decydujących o jej naturze.
Postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli z punktu widzenia abuzywności tylko wówczas, gdy są niejednoznaczne (art. 385[1] § 1 zd. 2 k.c.). W przeciwnym razie zasady ochrony konsumenta muszą ustąpić jednoznacznej woli stron. Jeżeli jednak postanowienia te są niejednoznaczne, to w efekcie nie ma zgodnych oświadczeń woli obu stron co do związania się umową o określonej treści. Nie istnieje więc konsens w zakresie głównych świadczeń, który z perspektywy art. 385[1] § 1 k.c. podlegałby ochronie. Stąd też wynika skutek w postaci braku związania umową w pozostałym zakresie (a nie tylko co do niedozwolonego postanowienia), skoro nie są uzgodnione główne świadczenia stron, a więc elementy konstrukcyjne umowy, przesądzające o charakterze (istocie) danego stosunku prawnego.
Wyrok SN z dnia 13 października 2022 r., II CSKP 864/22
Standard: 68473 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 nieuczciwy charakter warunków dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy, względnie relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczonych w zamian towarów lub usług, które to dziedziny są objęte zakresem stosowania dyrektywy, nie podlega ocenie, tylko jeśli właściwy sąd krajowy uzna w wyniku badania konkretnej sprawy, że warunki te zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 kwietnia 2014 r., Kásler i Káslerné Rábai, C-26/13; a także z dnia 9 lipca 2015 r., Bucura, C-348/14).
Wyrok TSUE z dnia 26 stycznia 2017 r., C-421/14
Standard: 82561 (pełna treść orzeczenia)