Niedopuszczalność zastosowania art. 5 k.c. w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia; wyłączenie zastosowania art. 5 k.c. do przerwy biegu terminu zasiedzenia
Nadużycie prawa w sprawach z zakresu prawa rzeczowego Odpowiednie stosowanie przepisów o biegu przedawnienia roszczeń do biegu zasiedzenia (art. 175 k.c.) Zasiedzenie służebności gruntowej (art. 292 k.c.) Przesłanki zasiedzenia nieruchomości Zasiedzenie nieruchomości (art. 172 k.c.) Sprawy, w których nie jest dopuszczalne powoływanie się na zasady współżycia społecznego
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Artykuł 5 k.c. nie może być podstawą odmowy stwierdzenia nabycia własności przez zasiedzenie, ponieważ nabycie to następuje ex lege, a stwierdzenie przez sąd nabycia prawa własności ma jedynie charakter deklaratywny, co wyklucza dopuszczalność zastosowania tego przepisu do ustalenia istnienia lub nieistnienia prawa.
Postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2024 r., II CSKP 856/23
Standard: 83360 (pełna treść orzeczenia)
Zasady współżycia społecznego nie mogą modyfikować przewidzianych ustawą przesłanek zasiedzenia, co oznacza, że posiadacz, który uzyskał posiadanie w złej wierze, nie może na podstawie zasad współżycia społecznego być traktowany na równi z posiadaczem, który uzyskał posiadanie w dobrej wierze.
W razie dopuszczenia modyfikacji przesłanek zasiedzenia przez zasady współżycia społecznego, pojawić musiałaby się kwestia, dlaczego taka modyfikacja miałaby odnosić się wyłącznie do przesłanki dobrej wiary przy zasiedzeniu nieruchomości. W pierwszej kolejności oznaczałoby to pytanie, czy w szczególnych okolicznościach nie należałoby dopuścić zasiedzenia rzeczy ruchomej przez osobę, która posiada rzecz w złej wierze, jeżeli zasady współżycia społecznego przemawiałyby za potraktowaniem jej na równi z posiadaczem w dobrej wierze. Konsekwentnie nie byłoby również całkowicie wykluczone postawienie pytania, czy możliwe jest zasiedzenie przez posiadacza zależnego lub dzierżyciela, jeżeli zasady współżycia społecznego ze względu na szczególne okoliczności faktyczne wymagają traktowania go na równi z posiadaczem samoistnym. Na podobnej zasadzie można byłoby zastanawiać się nad przyjęciem krótszego niż ustawowy terminu zasiedzenia, jeżeli tylko przemawiałyby za tym szczególne okoliczności sprawy. Wynikające z takiego rozumowania niebezpieczeństwa dla pewności prawa, szczególnie istotnego w obrębie prawa rzeczowego, są oczywiste i nie mogą zostać zignorowane.
Postanowienie SN z dnia 6 maja 2022 r., II CSKP 32/22
Standard: 66004 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 5052
Standard: 81951
Standard: 67319
Standard: 67323
Standard: 67321