Funkcjonowanie sił zbrojnych jako wykonywanie władzy publicznej w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji RP i art. 417 § 1 k.c.

Siły zbrojne są oparte na zasadzie dowodzenia, podporządkowania i dyscypliny wojskowej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2000 r., K 26/98); zgodnie z art. 3 ust. 2a u.p.o.o. mają one prawo stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia, z uwzględnieniem konieczności i celu wykonania powierzonych zadań. Nie ulega tym samym wątpliwości, że funkcjonowanie sił zbrojnych stanowi jedną z emanacji wykonywania władzy publicznej w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji RP i art. 417 § 1 k.c. Właściwe funkcjonowanie sił zbrojnych zakłada konieczność kształcenia żołnierzy, które to zadanie realizuje z mocy ustawy pozwana, pod nadzorem Ministra Obrony Narodowej (art. 3 ust. 1 ustawy o utworzeniu WAT). Zadanie to jest wykonywane w interesie publicznym i łączy się z realizacją podstawowych, swoistych funkcji państwa, a zarazem ze statusem pozwanej jako jednostki wojskowej i związanymi z tym atrybutami właściwymi jednostkom sił zbrojnych.

Wyrok SN z dnia 13 grudnia 2019 r., I CSK 542/18

Standard: 67242 (pełna treść orzeczenia)