In dubio pro konsument
Reguły rozstrzygania wątpliwości na korzyść Konsument (art. 76 konstytucji i art. 22[1] k.c.) Konsumenci i konkurencja
Do wykładni wzorca umownego stosuje się przepis art. 65 k.c. (por. wyrok SN z dnia 30 listopada 2000 r., I CKN 970/98). W stosunkach z konsumentami postanowienia wzorca umownego sformułowane niejednoznacznie i w sposób niezrozumiały przepis art. 385 § 2 k.c. nakazuje tłumaczyć na korzyść konsumenta.
Wyrok SN z dnia 29 stycznia 2016 r., II CSK 91/15
Standard: 67208 (pełna treść orzeczenia)
Rozróżnienie ustanowione w art. 5 dyrektywy 93/13 pomiędzy powództwami wszczętymi przez jednostkę a powództwami o zaniechanie wszczętymi przez osoby lub organizacje reprezentujące interes zbiorowy w zakresie znajdującej zastosowanie zasady interpretacyjnej tłumaczone jest odmiennością celów postawionych przed każdym z tych typów powództw. W pierwszym przypadku sądy lub właściwe organy muszą przeprowadzić in concreto analizę nieuczciwego charakteru warunku zamieszczonego w zawartej już umowie, podczas gdy w drugim przypadku do ich obowiązku należy dokonanie in abstracto oceny nieuczciwego charakteru warunku, który dopiero może zostać włączony do przyszłych umów. W pierwszej sytuacji dokonanie interpretacji na korzyść konsumenta przynosi mu natychmiastową korzyść. W drugiej przeciwnie, ażeby tytułem prewencyjnym osiągnąć skutek najbardziej korzystny dla grupy konsumentów, nie należy w razie wątpliwości dokonywać interpretacji warunku w sposób najbardziej dla nich korzystny. Dokonanie obiektywnej interpretacji w większym stopniu umożliwia bowiem zakazanie posługiwania się niejasnym lub dwuznacznym warunkiem, co w konsekwencji prowadzi do wzmocnienia ochrony konsumentów.
Wyrok TSUE z dnia 9 września 2004 r., C-70/03
Standard: 82255 (pełna treść orzeczenia)