Forma zawarcia umowy przewozu międzynarodowego

Konwencja CMR nie konkretyzuje formy zawarcia umowy przewozu międzynarodowego. Praktyka pokazuje, że bardzo często takie umowy zawierane są w dowolnej formie, a dopiero następnie potwierdzane są pismem. Z art. 4 konwencji CMR wynika, że list przewozowy stanowi jedynie dowód zawarcia umowy przewozu, a jego brak, nieprawidłowość lub utrata nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom tej konwencji. Podobnie art. 9 konwencji CMR stanowi, że w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika. List przewozowy nie stanowi zatem wyłącznego dowodu zawarcia umowy przewozu. Oznacza to, że umowa przewozu nie wymaga formy pisemnej, chociażby ad probationem, z tego też względu nie mają do niej zastosowania ograniczenia dowodowe wynikające z art. 74 § 2 k.c.

Nie ma zatem przeciwskazań, aby zastosowanie znalazł art. 247 k.p.c., który zezwala na przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną. W przypadku zatem gdy takie przeciwne do listu dowodowego dowody przedstawiono, należało poddać je analizie i dokonać na ich podstawie stosownych ustaleń faktycznych.

Wyrok SN z dnia 11 sierpnia 2022 r., II CNPP 6/22

Standard: 67001 (pełna treść orzeczenia)