Zrzeczenie się nagrody jubileuszowej

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2006 r., I BP 12/06 wskazano, że chociaż porozumienie stron stosunku pracy o zrzeczeniu się przez pracownika nagrody jubileuszowej jest nieważne na podstawie art. 58 k.c., to żądanie zapłaty tej nagrody podlega ocenie w świetle art. 8 k.p. Sąd drugiej instancji powinien więc rozważyć w tym kontekście (co słusznie podnosi skarżąca), że wskutek zawarcia z pozwanym pracodawcą porozumienia o rozwiązaniu stosunku pracy (zamiast dokonanego przez pracodawcę wypowiedzenia) powód zapewnił sobie wypłatę kwoty odpowiadającej trzymiesięcznemu wynagrodzeniu oraz w chwili jego podpisywania nie zgłaszał roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, choć nie było do tego przeciwwskazań. Uczynił to dopiero po zmianie sposobu rozwiązania umowy o pracę i uzyskaniu od pozwanej należności pieniężnej zagwarantowanej w porozumieniu. W takim zachowaniu powoda można upatrywać jego celowego działania, zmierzającego do ukrycia przed pracodawcą w chwili zawarcia porozumienia zamiaru dochodzenia w przyszłości należnych świadczeń ze stosunku pracy. Tego typu postępowanie powinno zatem zostać ocenione w kontekście ewentualnego nadużycia przez powoda prawa podmiotowego, a w szczególności, czy powód - występując z powództwem - nie postąpił nieuczciwie, naruszając zasady zaufania i lojalności względem kontrahenta.

Wyrok SN z dnia 16 października 2009 r., I PK 89/09

Standard: 23197 (pełna treść orzeczenia)

Porozumienie stron stosunku pracy o zrzeczeniu się przez pracownika nagrody jubileuszowej jest nieważne na podstawie art. 58 k.c. Żądanie zapłaty tej nagrody podlega ocenie w świetle art. 8 k.p.

Dobrowolna rezygnacja powoda z nagrody jubileuszowej (choć niezgodna z prawem, a przez to nieważna na podstawie art. 58 § 1 k.c.) miała służyć uzyskaniu korzyści ekonomicznych i socjalnych nieporównywalnych z jej wartością (6.080 zł), a mianowicie uzyskaniu prawa do świadczeń przedemerytalnych. Gdyby pracodawca nie rozwiązał z powodem stosunku pracy w sposób, w jaki do tego doszło, powód nie otrzymałby świadczenia przedemerytalnego i albo musiałby świadczyć pracę do osiągnięcia wieku emerytalnego (bo nie uzyskał prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, choć się o nią starał, a przed rozwiązaniem stosunku pracy korzystał przez pół roku z zasiłku chorobowego, a przez następny rok ze świadczenia rehabilitacyjnego), albo byłby bezrobotny.

Jest oczywiste, że gdyby powód nie uzyskał od pracodawcy zwolnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, nie nabyłby uprawnień do świadczenia przedemerytalnego. Pozwany zastosował w stosunku do niego zwolnienie z przyczyn dotyczących pracodawcy (a nie na przykład dlatego, że powód był przez kilkanaście miesięcy niezdolny do pracy z powodu stanu zdrowia, choć długotrwała absencja chorobowa pracownika stanowi uzasadnioną przyczynę rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, gdyż zawsze powoduje skutki niekorzystne dla pracodawcy, dezorganizujące proces pracy, co narusza interesy pracodawcy, por. wyrok SN z 11 lipca 2006 r., I PK 305/05). Powód był zadowolony ze sposobu „załatwienia” przez stronę pozwaną jego sprawy, zwłaszcza że pracodawca wypłacił mu również odprawę w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Dopiero po ponad dwóch latach od ustania stosunku pracy powód wystąpił na drogę sądową o zapłatę nagrody jubileuszowej.

Przytoczone okoliczności faktyczne ustalone przez Sądy obu instancji mogły stanowić podstawę oceny zachowania powoda jako nieuczciwego, a przez to uspra-wiedliwiać ocenę jego żądania jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.

Wyrok SN z dnia 15 listopada 2006 r., I BP 12/06

Standard: 66947 (pełna treść orzeczenia)