Publiczne osądzanie innych osób z pozycji wyższości moralnej

Przyznawanie sobie prawa do publicznego osądzania innych osób, nienaruszających prawa, z pozycji wyższości moralnej, w sposób pozbawiony minimum szacunku do człowieka o odmiennym światopoglądzie, nie zasługuje na ochronę i nie może być przez system prawny tolerowane.

Nieuniknioną konsekwencją życia w pluralistycznym społeczeństwie jest funkcjonowanie różnych osób, które wyznają różne systemy wartości. Bogactwo języka polskiego powinno pozwala na znalezienie takich form ekspresji, które umożliwiłyby uzewnętrznienie i eksponowanie swojego stanowiska, bez krzywdzenia innych osób. 

Publikacje, nie oparte na pełnej i wiarygodnej informacji o problemie, a epatujące skrajną nietolerancją, nie przyczyniają się do wymiany i prezentowania idei i mają znikomą wartość społeczną. Odwoływanie się na poparcie swojego stanowiska do wartości chrześcijańskich i społecznej nauki kościoła ma - jak się wydaje - charakter bezrefleksyjny, w doktrynie tej, bowiem już na poziomie elementarnym, znajdującym wyraz w dekalogu, nie sposób znaleźć wsparcia dla braku szacunku dla innych osób i dokonywania ich kategorycznych osądów na forum publicznym.

Pozwany powołując się na wolność głoszenia poglądów, powinien wykazać, że formułując swoje oceny działał w obronie uzasadnionego interesu, a nie w celu poniżenia powódki w opinii publicznej, a forma użyta przez niego była adekwatna do przedstawionych treści. Wolność słowa wiąże się, bowiem nierozerwalnie z odpowiedzialnością za słowo (art. 10 ust.2 Konwencji), należy z niej, zatem korzystać w taki sposób, by nikomu nie wyrządzić krzywdy.

Odwoływanie się przez skarżącego na poparcie swojego stanowiska do wartości chrześcijańskich i społecznej nauki kościoła ma - jak się wydaje - charakter bezrefleksyjny, w doktrynie tej, bowiem już na poziomie elementarnym, znajdującym wyraz w dekalogu, nie sposób znaleźć wsparcia dla braku szacunku dla innych osób i dokonywania ich kategorycznych osądów na forum publicznym.

Wyrok SN z dnia 11 marca 2016 r., I CSK 90/15

Standard: 66736 (pełna treść orzeczenia)