Status właściciela jako przesłanka roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przez jej posiadacza bez tytułu prawnego w złej wierze (art. 224 § 2 w związku z art. 225 k.c.)

Przewidziane w art. 224 § 2 w związku z art. 225 k.c. roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przez jej posiadacza samoistnego bez tytułu prawnego w złej wierze przysługuje właścicielowi. Uzupełnia roszczenie windykacyjne właściciela (art. 222 § 1 k.c.) i jest z nim silnie powiązane. Łączą je z nim wspólne źródło (bezprawne pozbawienie właściciela posiadania rzeczy) i niektóre wspólne przesłanki (przysługiwanie powodowi własności rzeczy oraz posiadanie rzeczy przez pozwanego). Dlatego uwzględnienie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przez jej posiadacza bez tytułu prawnego w złej wierze zakłada uprzednie przesądzenie przysługiwania powodowi własności rzeczy w czasie, za który dochodzi on wynagrodzenia od osoby będącej wówczas posiadaczem (por. orzeczenia SN z dnia 25 października 2012 r., I CSK 160/12 i 17 kwietnia 2015 r., III CSK 272/14). Jest to nieodzowne również w dopuszczanych w orzecznictwie ostatnich lat dość szeroko, mimo zgłaszanych w związku z tym wątpliwości, przypadkach żądania przez powoda wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy bez - tak jak w niniejszej sprawie - dochodzenia jej wydania. 

Wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2016 r., I CSK 179/15

Standard: 66490 (pełna treść orzeczenia)