Prawo do kierowania samochodem

Możność kierowania samochodem (prawo do kierowania samochodem) nie stanowi cechy integralnie związanej z człowiekiem w sensie fizycznym i psychicznym. Uprawnienia do kierowania samochodem człowiek nabywa uruchomiając własną wolę, która stanowi jedynie impuls do ich uzyskania. W tym wypadku bowiem przewidziany jest administracyjny tryb potwierdzenia kwalifikacji, czego finałem jest wydanie dokumentu o nazwie: „prawo jazdy”. Zatem przyznanie danemu człowiekowi atrybutu w postaci uprawnień do kierowania pojazdem, nawet nie jest związane z jego wolą, ale z autonomiczną decyzją organu państwowego. W rezultacie, uzyskanie prawa jazdy nie stanowi wartości immanentnie złączonej z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka, niezależnie od jego woli, ale nadaje człowiekowi dodatkową kwalifikację, połączoną z określonymi prawami i obowiązkami.

Jednym z obowiązków kierowcy - wynikającym z art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r., poz. 450 ze zm.) - jest poddanie się kontroli drogowej, nawet połączonej z zatrzymaniem, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania oraz karty kierowcy.

Na kanwie analizowanego przypadku można by wyobrazić sobie naruszenie dóbr osobistych powoda w postaci wolności, ale tylko wówczas, gdyby np. policjanci po służbie bądź osoby trzecie pozbawiliby go swobody poruszania się‎w sensie przestrzennym bądź przez wywarcie na nim presji w celu wymuszenia postępowania w określony sposób.

Wyrok SN z dnia 23 lutego 2022 r., II CSKP 232/22

Standard: 65987 (pełna treść orzeczenia)