Jurysdykcja w sprawie o zapłatę należności z tytułu świadczenia usług doradztwa prawnego

W sprawie o zapłatę należności z tytułu świadczenia usług doradztwa prawnego jurysdykcja polskich sądów powinna być ustalana w odniesieniu do miejsca świadczenia tych usług, tj. miejsca, w którym usługodawca wykonuje te usługi.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 czerwca 2010 r., III CSK 255/09 (niepubl.) podkreślił, że przepisy rozporządzenia Nr 44/2001 miały na celu ujednolicenie przepisów o jurysdykcji w sprawach cywilnych i handlowych za pomocą w wysokim stopniu przewidywalnych zasad jurysdykcji. W szczególności chodziło o zezwolenie powodowi na łatwe zidentyfikowanie sądu, do którego może on wnieść powództwo, a pozwanemu racjonalnie przewidzieć sąd, przed jakim może być pozwany (por. pkt 24 i 25 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie C-103/05 Resich Montage, Zb. Orz. str. I-6827 oraz pkt 19 i 20 wyroku Trybunału z dnia 3 maja 2007 r. w sprawie C-386/05 Color Drack, Zb. Orz. 2007 r., s. 03699). Podstawową zasadą jurysdykcji przewidzianą w tym rozporządzeniu jest - zawarta w art. 2 - zasada jurysdykcji oparta na łączniku miejsca zamieszkania.

Zgodnie z art. 5 pkt 1 lit. a rozporządzenia Nr 44/2001, osoba, która ma miejsce zamieszkania na terytorium Państwa Członkowskiego, może być pozwana w innym Państwie Członkowskim, jeżeli przedmiotem postępowania jest umowa lub roszczenia wynikające z umowy - przed sąd miejsca, gdzie zobowiązanie zostało wykonane albo miało być wykonane. Według art. 5 pkt 1 lit. b tiret drugie rozporządzenia Nr 44/2001, w rozumieniu niniejszego przepisu - i o ile co innego nie zostało uzgodnione - miejscem wykonania zobowiązania jest - w przypadku świadczenia usług - miejsce w Państwie Członkowskim, w którym usługi zgodnie z umową były świadczone albo miały być świadczone. 

Postanowienie SN z dnia 22 stycznia 2015 r., I CSK 668/13

Standard: 65765 (pełna treść orzeczenia)