Zarzut kasacyjny niezastosowania domniemania faktycznego przewidzianego w art. 231 k.p.c.
Domniemania faktyczne (art. 231 k.p.c.) Wyłączenie ustalenia faktów lub oceny dowodów z podstaw skargi kasacyjnej (art. 398[3] § 3 i art. 398[13] § 2 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zarzutowi kasacyjnemu dotyczącemu niezastosowania domniemania faktycznego przewidzianego w art. 231 k.p.c. stoi na przeszkodzie art. 398[3] § 3 k.p.c. i 398[13] § 3 k.p.c. (por. wyrok SN z 3 grudnia 2010 r., I CSK 123/10).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszczono wprawdzie możliwość powoływania się w skardze kasacyjnej na zarzut naruszenia art. 231 k.p.c., ale tylko w przypadku gdy Sąd meriti odrzucił możliwość dokonywania ustaleń faktycznych w inny sposób niż tylko przez przeprowadzenie dowodów bezpośrednich na zaistnienie okoliczności podlegających ustaleniu (por. wyroki SN z 8 listopada 2006 r., III CSK 174/06 oraz z 25 lutego 2010 r., V CSK 295/09
Wyrok SN z dnia 7 lutego 2013 r., II CSK 230/12
Standard: 65573 (pełna treść orzeczenia)
Za niedopuszczalne uznać trzeba zarzuty naruszenia tych przepisów, które regulują bezdowodowe ustalanie faktów. Domniemanie faktyczne, przewidziane art. 231 k.p.c., jest środkiem pozwalającym ustalić określony element stanu faktycznego, konstruowanym z uwzględnieniem reguł z art. 233 § 1 k.p.c., a tym samym należy do kręgu czynności związanych z dokonywaniem ustaleń faktycznych i oceny dowodów.
Wyrok SN z dnia 3 grudnia 2010 r., I CSK 123/10
Standard: 65576 (pełna treść orzeczenia)