Roszczenia osoby, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone (art. 296 p.w.p.)

Art. 296 ust. 1 p.w.p. określa jedynie przesłanki i charakter uprawnień osób, których prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone i nie zawiera rozstrzygnięć dotyczących ciężaru dowodu. 

Stosownie do treści art. 296 ust. 1 pkt 1 p.w.p., jedynie do dochodzenia zawinionego naprawienia szkody od osób naruszających prawo ochronne na znak towarowy mają zastosowanie ogólne zasady prawa cywilnego. W ten sposób unormowane w art. 296 ust. 1 p.w.p. roszczenie o wydanie korzyści majątkowej zmieniło swój charakter w porównaniu do ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm. nazywanej dalej jako u.z.t.) i uzyskało autonomiczny charakter przez zerwanie jego związku z instytucją bezpodstawnego wzbogacenia (por. wyrok SN z dnia 24 października 2007 r., IV CSK 203/07). 

Zubożenie uprawnionego polega na korzystaniu przez inny podmiot jego kosztem, bez podstawy prawnej z jego prawa wyłącznego i dlatego nie musi on udowadniać, że uzyskane przez naruszyciela w ten sposób korzyści powiększyły jego majątek oraz że on sam uzyskałby korzyść, którą uzyskał wierzyciel. Nie zwalnia to jednak osoby, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone od udowodnienia powstania bezpodstawnie po stronie pozwanego uzyskanej korzyści chociażby w nieokreślonej wysokości. Dopiero wtedy, gdy nie jest możliwe ścisłe udowodnienie wysokości żądania w odniesieniu do roszczenia o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści opartego na art. 296 ust. 1 p.w.p., będzie mógł mieć zastosowanie art. 322 k.p.c. w drodze analogii ze względu na podobieństwo do instytucji bezpodstawnego wzbogacenia.

 Wyrok SN z dnia 24 listopada 2009 r., V CSK 71/09

Standard: 65557 (pełna treść orzeczenia)